هیچ وعده ای از المپیک توکیو تا الان محقق نشده است

گروه ورزش تیترکوتاه – نسیم شیرازی: المپین آب های آرام ایران سال ها است که شرایط ناآرامی را در زندگی حرفه ایش می گذراند، اوقاتی که با ندیده گرفته شدن، نداشتن حمایت و وعده و وعیدهای بی عمل تمرین ها را برای قهرمان ملی ورزش ایران سخت و طاقت فرساتر کرده است. البته این‌که ورزشکار استان بزرگی مانند گیلان و شهر اسم و رسم‌داری مانند انزلی هم درگیر این بی‌توجهی و دغدغه‌های بیش از طاقت یک ورزشکار حرفه‌ای باشد مشت نمونه‌ی خروار است که پس در استان‌های کم برخوردارتر چه می‌گذرد. «علی آقامیرزایی» که با حضور در المپیک پاریس دومین حضورش در تاریخ المپیک را تجربه کرد تمریناتش را برای مدال خوشرنگ بازی های آسیایی آغاز کرده است، بازی هایی که مقدمه دیگر هدفش یعنی کسب سهمیه المپیک لس‌آنجلس هم خواهد بود، از قهرمان کایاک ایران، قبل از خواندن مصاحبه اش همین قدر بدانید که یک تنه تمرین می کند، خودش با خودش برای بهبود یک ثانیه رکورد مبارزه می کند و در آب های انزلی، قایق مدل ۲۰۱۲ یا ۲۰۱۳ را که قبل از المپیک پاریس دریافت کرده است پارو می زند، آنقدر سخت و بااراده تا تمام مشکلاتش را با فشار تمرین برای ساعتی فراموش کند. مشکلاتی که به گفته خودش آنقدر زیاد است که اگر حمایت خانواده را نداشت خبری از پارو زدن در المپیک هم نبود. صحبت های علی آقامیرزایی را با تیترکوتاه در ادامه خواهید خواند، ورزشکاری که انگار حضور او در المپیک حداقل برای مسئولان شهر و استانش به قدری تکراری شده است که دیگر نه خبری از او می گیرند، نه در حدی شایسته مورد تجلیل قرار می دهند و نه به وعده های شان در قبال افتخارآفرینی هایش عمل می کنند.

مدت قابل تاملی از المپیک گذشته است، الان فکر می کنی می توانستی رتبه بهتری را به ثبت برسانی یا هنوز هم از عملکردت راضی هستی؟

المپیک را با رنکینگ هفدهم به پایان رساندم و شاید همه فکر کنند که این رنکینگ آنچنانی نباشد ولی این المپیک در رشته ما مقداری سخت تر از المپیک توکیو شده بود، قبلا مقدماتی، نیمه نهایی و فینال را در پیش داشتیم ولی الان شرایط متفاوت شده و مقدماتی، یک چهارم نهایی، نیمه نهایی و بعد فینال را می گذراندیم که من در مرحله دوم یعنی یک چهارم نهایی باید جزو دو قایق اول می شدم که بتوانم به نیمه نهایی صعود کنم ولی متاسفانه با کسب جایگاه سوم از دور رقابت ها کنار رفتم. البته این المپیک یک رشد برای من بود چراکه توانستم زمانم را بهبود ببخشم و از لحاظ رنکینگ در تمام آسیا رنک یک را به دست آوردم و کشوری مانند چین که در المپیک قبلی رده ششم را به دست آورده بود و در یک چهارم نهایی با من رقابت می کرد را توانستم با ۴ ثانیه پشت سر بگذارم و همینطور آمریکا که نماینده اش قهرمان مدال آور زیر ۲۳ سال دنیا و دارای رنک بود را هم گرفتم و بد نیست مرور کنیم که کشورهای به نامی مانند فرانسه که مدال المپیک را هم دارد، نتوانست اوروگوئه را بگیرد. جالب است بدانید که در این المپیک یک ناداوری هم شد که این اتفاق برای اولین بار بود پیش می آمد، همان طور که می دانید شرایط محیطی مانند آب و هوا، دمای آب و یا حتی کثیفی آب از جمله علف هایی که زیر آب هستند روی قایقرانی به خصوص در کایاک به خاطر داشتن سکان خیلی تاثیر می گذارد، در یک چهارم نهایی دوم، کشوری مانند بلژیک در مسیر اول مسابقه سکانش کثیف و آشغال می گیرد که همین باعث کم شدن سرعت قایقش می شود و فشار عجیبی به ورزشکار می آید و عقب می ماند ولی با این که آخر شد به نیمه نهایی صعود کرد که انگار با داوران رایزنی کردند و شرایط را توضیح دادند ولی این در طول دوران قایقرانی سابقه نداشته است و همه ما فکر می کردیم یک اشتباه در داوری است ولی وقتی درخواستش پذیرفته شد فکر کردم اگر ما هم زودتر اقدام می کردیم و با داوران رایزنی می کردیم از آن جایی که در کل یک چهارم نهایی های تمام گروه ها بهترین تایم را داشتم شاید می توانستم به نیمه نهایی صعود کنم ولی باز هم از تمام این حاشیه ها و اگرها بگذریم دستاورد خوبی برای من شد و با وجود شکستی که در هانگژو داشتم توانستم در زمان کمتر از ۸ ماه خودم را جمع و جور کنم و با آسیبی که هنوز هم همراهم است بجنگم و شرایط به نسبت قابل قبولی را به دست بیاورم، حداقل رنکینگ یک آسیا را مال خودم کنم.

تجهیزاتی که برای این المپیک در اختیار داشتی نسبت به گذشته چقدر بهتر شده بود و چه تاثیری در عملکردت داشت؟

خداراشکر امسال مشکل قایق نداشتم و تایم خیلی خوبی را هم به همین دلیل ثبت کردم و فقط یک ثانیه با بهترین رکورد خودم فاصله داشتم. هر چند اردوی خاصی نداشتیم و در انزلی، در خانه ی خودم و بدون رقیب تمرینی آنچنان خاصی تمرین کردم و کشوری مانند چین و ازبکستان اردوهای متنوع و خوبی در بلغارستان و ترکیه داشتند و چین با کشوری مانند بلاروس معمولا تمرین می کند و شرایط متفاوت تری نسبت به من دارند، با تمام این تفاسیر در ۸  ماه بعد از کناره گیری آقای پدرو من با آرش بصارت دار به عنوان مربی و یک برادر کار کردم و با اعتماد به یکدیگر توانستیم جایگاه تا حدی قابل قبولی را در المپیک به دست آوریم.

قبل و بعد از پاریس حمایتی چه از طرف فدراسیون و چه مسئولان شهر و استانت شدی؟

قبل از پاریس فدراسیون، قایق در اختیار من گذاشت هر چند قایق ها باز هم مدل شان خیلی پایین و مربوط به سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ است ولی باز هم توانستم با همین قایق ها تمرین کنم ولی از طرفم باشگاه در انزلی و یا خود استان حمایت آنچنانی نشدم. به طور کلی بعد از برگشت از بازی های آسیایی هانگژو هم انگار مسئولان استان نمی دانستند من در انزلی اردو دارم و قبل از آن هم مبالغ خیلی ناچیزی برایم پرداخت شد و بعد از کسب سهمیه کلا ۱۰۰ میلیون تومان به من پاداش دادند و بعد از بازگشتم از المپیک با هزار داستان و مسائل دوباره ۱۰۰ میلیون تومان دیگر پرداخت کردند و اگر در مجموع در این ۸ یا ۹ ماه بخواهم از حمایت تمام مسئولان استان بگویم به ۲۵۰ میلیون تومان هم نمی رسد و از این بابت انگار به نوعی مدال آوری و کسب رنکینگ های جهانی وظیفه ما شده و برای مسئولان استان خیلی عادی شده است و حمایت آنچنانی نمی کنند.

مدال آوران و المپین ها گاهی از دریافت هدیه های عجیب و غریب از مسئولان می گویند، چنین هدیه ای دریافت کردی؟

 جالب است از المپیک هم که برگشتم هیچ گونه استقبالی از من نشد و تا همین الان هم در استان و شهرم هیچ مراسمی را نگرفتند تا همین یک ماه پیش که یک جشنواره در بندرانزلی روی پل قدیم غازیان برگزار شد که من و «میثم علیپور» یکی از بچه های پارالمپیک که با تیم والیبال نشسته طلا هم گرفته بود را دعوت کردند و مبلغ ناچیز و خنده داری حدود ۵ میلیون تومان با حضور شهردار، شورای شهر و کل مقامات شهری پرداخت کردند. البته که گفتند این تجلیل نیست و این فقط یک مبلغ ناچیز است ولی هنوز که هنوز است هیچ خبری از وعده داده شده برای تجلیلی در خور نیست. حتی یک جلسه و دیدار خصوصی با شهردار تا الان نداشتم که این نشان از ضعف مدیریت روسای استانی و شهرستانی من است که شهردار یا رئیس شورای شهر هیچ اطلاعی از وجود چنین قهرمان هایی در شهر ندارند. خیلی دلخوری ها و ناراحتی ها زیاد است و این اواخر هم خیلی ناراحتی هایم را بروز دادم و می دانید من از المپیک توکیو که هیچ کدام از وعده و وعیدهایی که دادند را عملی نکردند بسیار دلخور هستم، از آن موقع دو استاندار عوض شد و الان هم استاندار جدید آمده است و قول و وعده هایی را دادند که برویم با استاندار جدید ملاقات کنیم و چون زمانی در بندر انزلی نماینده بودند احتمال توجه وجود دارد ولی واقعیتش این است که از المپیک توکیو تا الان سه استاندار تغییر کرده است و دو استاندار قبلی پر از وعده و وعید بودند و هیچ کدام از وعده هایی که دادند محقق نشد، چه وعده دریافت خانه و چه زمین هیچ کدام شان عملی نشد و فقط حرف بود. امیدوارم با آقای حق شناس استاندار جدید ملاقات کنیم و بالاخره یک روزنه ی امیدی ایجاد شود ولی به طور کل استان گیلان شرایط جالبی ندارد و نسبت به استان های دیگر که نگاه می کنیم شرایط ناحق و نابرابری است که خیلی از ورزشکاران ما به خاطر همین مسائل و نادیده گرفته شدن ها ورزش قهرمانی را کنار گذاشتند و به این استان پشت کردند. مسائل و مشکلات خیلی زیاد است، همین الان که از المپیک آمدم بیش از ۴۰ روز است که تمرینم را با همان قایقی که فدراسیون در اختیارم گذاشت شروع کرده ام ولی هنوز حمایتی و یا خبرگیری ندیده ام، البته این را بگویم که حقوقی که وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک قرار بود پرداخت کنند پرداخت شد ولی از طرف استان هیچ حمایت خاصی نشد.

در بازی های آسیایی و المپیک بعدی می بینیمت؟

هدف کوتاه مدت من برای دو سال آینده و بازی های آسیایی «ناگویا» است که البته احتمال دارد در آن مسابقات کایاک هزار متر، به کایاک ۵۰۰ متر تبدیل شود ولی هنوز هیچی مشخص نیست و من خودم را آماده می کنم تا آن جا بتوانم طلسم ۸ ساله خودم را که چه در بازی های جاکارتا دستم از طلا خالی ماند و چه در هانگژو که نتوانستم به مدال دست پیدا کنم را بشکنم و در ناگویا بتوانم رزومه خودم را با مدال خوشرنگ این رقابت ها تکمیل کنم. بعد از آن هم نگاهی به المپیک لس آنجلس دارم تا اگر عمری باقی بماند بتوانم در لس آنجلس هم حضور پیدا کنم.

قرار بر موفقیتت در بازی ها و المپیک باشد به چه چیزهایی نیاز داری؟

به حمایت خیلی بیشتر از این نیاز داریم، من به اردوهای برون مرزی مشترک، به رقیب تمرینی نیاز دارم؛ سال ها است که تنها تمرین می کنم و نیاز به اردوی مشترک حداقل با بعضی رقیبانم در ازبکستان و دیگر رقبا دارم. از آن جایی که حدود ۹ سال است که نفر اول ایران هستم و هیچ رقیبی ندارم از لحاظ روانی با خودم می جنگم و تمام این دغدغه های من دغدغه های ناچیز یک ورزشکار حرفه ای است که برای من تبدیل به نیاز جدی شده است و امیدوارم وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک، فدراسیون را حمایت بیشتری کنند تا بتوانیم نتایج درخشان تری در آینده بگیریم.

دغدغه های شغلی و یا به هم خواندن دخل و خرج داری؟

دغدغه ها واقعا زیاد است و اگر حمایت خانواده نباشد شرایط خیلی سخت می شود. من کارمند اداره ورزش و جوانان هستم ولی هزینه ها و دخل و خرج ها با این شرایط اقتصادی خیلی سخت شده است، هزینه مکمل ها و خیلی مسائل دیگر را اگر بخواهم کم هم بکنم باز هم به ماهی حدود ۴۰ میلیون می رسد و اگر حمایت خانواده نباشد از پس آن بر نمی آیم.

قراردادهای امسال لیگ بهتر شده است؟

خوشبختانه امسال قراردادهای لیگ با جنگ و جدال هایی که بود افزایش پیدا کرد و توانستیم سقف قرارداد را به بالای دویست میلیون تومان برسانیم ولی هنوز مقداری ضعف در لیگ است و باشگاه ها و تیم ها در بخش آب های آرام خیلی تمایل به ورود ندارد که به نظر من به ضعف بازاریابی و روابط عمومی فدراسیون ما شاید بر گردد، واقعیت این است که بیشتر باید به دنبال حضور باشگاه ها و صنایع بزرگ در تیم داری این رشته باشند، کارهای چشم گیری برای ورود اسپانسرها، تیم ها و باشگاه ها انجام دهند تا بتوانند آن ها را مجاب به تیم داری در آب های آرام کند. امسال من بیشترین مبلغ قراردادها را بستم و امیدوارم تا سال دیگر این مبالغ افزایش پیدا کند چرا که این بیشترین باز هم جوابگوی نیاز ورزشکار حرفه ای نیست.

پاداش های ورزشی المپین ها هم مالیات دارد؟

بعد از المپیک، همانطور که گفتم استاندار برای من و آقای رهبری مبلغ ۱۰۰ میلیون تومان پاداش در نظر گرفت که بعد از یک ماه و یک سری مشکلات بالاخره پرداخت شد ولی همان ۱۰۰ میلیون تومان هم مشمول ۱۰ درصد مالیات شد. البته که قرار نبود از پاداش ها مالیات گرفته شود ولی سیستم اداری اجتناب ناپذیر بود و در نهایت ۹۰ میلیون تومان پرداخت شد. این مسائل همیشه بوده ولی نمی شود با همه ی آن جنگید و گلایه کرد. دغدغه ها آنقدر بزرگ تر از این حرف ها است که این موارد واقعا به چشمم نمی آید. من از این شهر و از استان خودم دلسرد هستم و نه تنها من بلکه تمام ورزشکارانی که در قایقرانی می بینم چه جوانان و چه تیم های امید گرفته تا بزرگسالان همه درگیر بی مهری ها به خصوص در انزلی شدند و واقعا نمی دانیم دیگر چه حرفی بزنیم، چه درددلی کنیم و یا چه خواسته هایی داشته باشیم که حداقل یک دانه اش انجام شود.

همچنان در انزلی پارو می زنید؟

همچنان در انزلی پارو می زنم و فعلا فدراسیون نامه ای برای اردوی رسمی نزده است تا مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی در ۹ آبان برگزار شود و بعد از آن نامه رسمی فدراسیون می خورد ولی من تمریناتم را شروع کردم و با مربی خودم اهدافم را پیش می برم و منتظر هیچ جا نمی مانم تا برای رشد و آینده من برنامه ریزی کنند. برنامه هایم را پله پله چیده ام و فقط نیاز به حمایت بیشتر دارم، آقای سهرابیان تا جایی که می تواند حمایت می کند ولی فدراسیون به تنهایی نمی تواند حامی یک ورزشکار ملی باشد و نیاز به حمایت همه جانبه از سوی تمام ارگان ها هست که نه تنها من بلکه تمام بچه های تیم ملی این نیاز را دارند.

در عمل همه به نوعی می پیچانند و کار به جایی نمی رسد. من ورزشکار باید وقت و انرژی ام را برای تمرین، استراحت و تغذیه ام بگذارم نه این که خودم را وارد سیاست کنم و به دنبال استاندار، مدیرکل، شهردار، رئیس شورای شهر و باقی مسئولان بدوم که بیشتر به من نگاه و حمایت کنند. در ایران برعکس است و می گویند بدو تا حقت را بگیری ولی تا جایی که بتوانم سعی می کنم روی خودم تمرکز کنم

حرف پایانی علی میرزایی برای این گفت و گو

هربار بار با تیترکوتاه صحبت می کنم آنقدر دغدغه ها زیاد است که سمت و سوی مصاحبه به این سمت می رود ولی واقعا آنقدر طی سال ها از نیازها، خواسته ها و مشکلات مان بسیار گفتیم که خودمان هم خسته شدیم. ناراحتی ها خیلی بیشتر از این ها است و با هرکه صحبت می کنیم هم می گویند حق با شما است و باید بیشتر از این ها حمایت شوید ولی این ها همه در حرف هست و در عمل همه به نوعی می پیچانند و کار به جایی نمی رسد. من ورزشکار باید وقت و انرژی ام را برای تمرین، استراحت و تغذیه ام بگذارم نه این که خودم را وارد سیاست کنم و به دنبال استاندار، مدیرکل، شهردار، رئیس شورای شهر و باقی مسئولان بدوم که بیشتر به من نگاه و حمایت کنند. در ایران برعکس است و می گویند بدو تا حقت را بگیری ولی تا جایی که بتوانم سعی می کنم روی خودم تمرکز کنم. متاسفانه با این همه سابقه ای که برای این استان و این شهرستان به دست آوردم انگار برای شان عادی شده است که علی میرزایی مدال آوری بکند، سهمیه بیاورد و حالا ما هم در حد ناچیز حمایت می کنیم. این دردهایی که در وجود من است اذیت کننده است که هم فشار روانی داخل تمرین و هم فشار روانی بیرون از ورزش را تحمل کنم.