گریستن بر یک افتخار

گروه ورزش تیترکوتاه – نسیم شیرازی: انگار هر از گاهی افتخارآفرینی ایرانی ها در آوردگاه های جهانی هر بار باید به ما یادآوری کند که نخبه های ورزشی رفته اند، می روند، یا ناچار به رفتن می شوند یا اگر می مانند بارها باید به متولیان یادآوری شود که قدر این بودن را بدانید که همین هایی که می خواهند بمانند حداقل با دل خوش در وطن شان باشند. گاهی انگار خواب می بینیم، خوابی که در آن قهرمانان ورزشی کشورمان برای ایران خودمان در رقابت های بین المللی و آوردگاه های جهانی به میدان رقابت می روند، بعد از آن به کشورشان بر می گردند، بدون نگرانی با استقبال مسئولان روبرو می شوند و بعد بدون دغدغه و با خیال راحت به ریکاوری جسم شان می رسند تا برای مسابقات بعدی اعزام شوند. اما واقعیت هر بار با نام نامداران ورزش ایران در گوشه گوشه دنیا توی صورت مان می کوبد که به خودمان نیاییم نخبه ها تحمل شان تمام می شود و بلیت یک طرفه شان را به جایی که قدرشان را بیشتر بدانند می گیرند.

ما ناچار بودیم رقابت «ناهید کیانی» و «کیمیا علیزاده»، دختران ایران را با دو پرچم متفاوت ببینیم و قلب مان بگیرد از این تقابل بی رحمانه و هنوز این تقابل را فراموش نکرده ایم که رقابت شطرنج بازان آب سرد دیگری بر پیکره کم رمق ورزش کشورمان بود.

تقابل «علیرضا فیروزجا» از فرانسه در برابر «آرین طاری» از نروژ و تقابل «آتوسا پورکاشیان» از آمریکا در برابر «سارا خادم» از اسپانیا با قضاوت «شهره بیات» از انگلستان تمامش حرف است، تمامش درد است و ما هزار بار آرزو می کردیم که کاش پشت نام این کشورها نام یک باشگاه بود و آن ها لژیونر بودند و قرار بود با کوله باری از تجربه پیراهن تیم ملی ایران را بر تن کنند ولی این کابوسی که با چشمان باز می بینیم حقیقی است. نخبه های ورزشکار رفته اند، می روند و خواهند رفت اگر به خودمان نیاییم، دست شان را برای نرفتن و ماندن نفشاریم و قلب شان را گرم نکنیم. آقایان مسئول شما مسئول این تلخ کامی هستید، مسئول مهاجرت های اجباری و افتخاری که دیگر برای ایرانی ها نیست!