از خودگذشتگی دایی برای جام جهانی

محمد نصرتی در خصوص اختلافاتی که در جام جهانی ۲۰۰۶ به وجود آمده می گوید: کسی مخالف برانکو نبود. تیم ملی مقتدر بود، اما مشکل در راس کار بود. آقای علی آبادی آمده بود و با آقای دادکان مشکل داشت. بکن باوئر بسیار دادکان را تحویل گرفته بود، اما علی آبادی را نه. همین مساله باعث اختلاف شده بود. مشکل دیگر این بود که توقع ها را از تیم ملی بالا برده بودند. ما یک اردو در سوئیس برگزار کرده بودیم که چند بازیکن غایب مثل علی دایی و یحیی گل محمدی داشتیم، چون در صبا حضور داشتند و بازی هایشان طول کشیده بود. مهدوی کیا و هاشمیان کمر درد داشتند، محرم نویدکیا و ستار زارع رباط صلیبی پاره کرده بودند. مجتبی جباری هم در اردوی سوییس رباط صلیبی پاره کرد. من، آندو و حسین کعبی آماده بودیم، اما غایبان زیادی داشتیم. ما یک بازی با تیم ملی کرواسی انجام دادیم.

صادقانه بگویم علی دایی از شرایط بازی دور بود و در تمرینات با ما نبود. من با چشم خودم دیدم علی دایی با دست خودش به خودش آمپول می زد تا بتواند بازی کند. چند بازیکن دیگر هم با ما نبودند، اما دایی شاخص تر بود. دایی می گفت در چشم من نگاه می کردند و به من پاس نمی دادند. خب معلوم بود باید بازیکن تحرک داشته باشد تا به او پاس دهیم. تحرک دایی کم بود و از طرفی هم او را مهار می کردند. برخی ها در همان تیم می گفتند علی دایی آمادگی ندارد کامل بازی کند. در بازی دوم هم دیگر دایی را بازی ندادند. من ۲۳ سالم بود و درباره این مسائل فکر نمی کردم. هم اتاقی ام هم رحمان رضایی بود و اصلا کاری با این مسائل نداشت. فقط می خواستیم بازی کنیم.