در گفت و گوی تیتر کوتاه با کارشناس آموزش مطرح شد:
بحران در آموزش و پرورش / فرهنگیان قربانی سیاست های ناکارآمد شدند!
حسینی گفت: که فاصله تحصیلی میان مناطق برخوردار مانند تهران و مناطق محروم مانند سیستان و بلوچستان به شکلی فاحش به ۵۷ برابر رسیده است.
نابرابری آموزشی یکی از چالش های جدی سیستم آموزشی کشور است. معلمان به عنوان خط مقدم آموزش، بیش از هر گروه دیگری از این نابرابری ها آگاه هستند. از طرفی آینده آموزش و پرورش کشور در گرو تلاش های معلمان است. با توجه به روی کار آمدن دولت جدید و فرصت های پیش روی وزیر جدید آموزش و پرورش در گفت و گویی که با مجید حسینی کارشناس آموزش و پرورش داشتیم، به بررسی چالش ها و فرصت های پیش روی آموزش و پرورش در دولت چهاردهم و نقش معلمان در شکل گیری آینده این حوزه پرداخته‌ایم.
مشروح این گفت و گو را در ادامه مطالعه خواهید کرد:
بحران عمیق آموزش و پرورش
حسینی در این گفت وگو با ابراز نگرانی عمیق از وضعیت کنونی آموزش و پرورش کشور، بیان داشت: «آموزش و پرورش ما در یکی از ناعادلانه ترین و بحرانی ترین مقاطع تاریخی خود قرار دارد. بیش از یک میلیون و دویست هزار کودک از نعمت تحصیل محروم هستند و این در حالی است که فاصله تحصیلی میان مناطق برخوردار مانند تهران و مناطق محروم مانند سیستان و بلوچستان به شکلی فاحش به ۵۷ برابر رسیده است. این آمار تکان دهنده نشان می دهد که عدالت آموزشی در کشور ما به شدت پایمال شده و کودکان بسیاری در مناطق کم برخوردار از ابتدایی ترین حقوق خود محروم هستند.
چرخه معیوب آموزش و پرورش
وی افزود: علاوه بر این، معلمان کشورمان علی رغم اجرای طرح هایی همچون رتبه بندی و خرید خدمت، همچنان با مشکلات معیشتی فراوانی دست و پنجه نرم می کنند و بسیاری از آن ها زیر خط فقر قرار دارند. این وضعیت نه تنها انگیزه و روحیه معلمان را تضعیف می کند، بلکه کیفیت آموزش را نیز به شدت تحت تأثیر قرار می دهد. این به معنای یک فاجعه برای نظام آموزشی کشور است. به عبارت دیگر، می توان گفت که آموزش و پرورش ما در یک چرخه معیوب گرفتار شده است. از یک سو، نابرابری آموزشی باعث می شود که کودکان از فرصت های برابر برای تحصیل محروم شوند و از سوی دیگر، مشکلات معیشتی معلمان باعث کاهش کیفیت آموزش می شود. این وضعیت نه تنها به آینده فردی دانش آموزان آسیب می زند، بلکه به آینده کل کشور نیز لطمه وارد می کند.
کاهش شدید سرانه دانش‌آموزی در ایران
این کارشناس حوزه آموزش و پرورش افزود: یکی دیگر از شاخص های مهم برای سنجش وضعیت آموزش و پرورش، سرانه دانش آموزی است. آمارها نشان می دهند که از سال ۱۳۹۷ تاکنون، سرانه دانش آموزی در کشور ما به شدت کاهش یافته است. در حال حاضر، ایران پس از افغانستان، کمترین سرانه دانش آموزی را در منطقه دارد. این بدان معناست که به ازای هر دانش آموز، منابع مالی و امکانات آموزشی کمتری در مقایسه با سایر کشورهای منطقه اختصاص داده می شود. کاهش سرانه دانش آموزی نشان دهنده بی توجهی به اهمیت آموزش و پرورش و کاهش سرمایه گذاری در این بخش حیاتی است.
حسینی با بیان اینکه کیفیت آموزش در کشور ما جزو بدترین کیفیت ها در دنیا به حساب می آید، گفت: امروزه در مقایسه با کشورهایی مانند ترکیه، عربستان صعودی، کویت و قطر، متاسفانه ایران با افت قابل توجه کیفیت آموزشی مواجه شده است.
امید به تغییر با دولت جدید / نیاز به وزیر آموزش و پرورش شجاع
وی در ادامه به روی کار آمدن دولت چهاردهم اشاره کرد و گفت: امیداریم که با این اتفاق شاهد اتفاقات خوب در حوزه آموزش و پرورش کشور باشیم. به عقیده من مهم ترین ویژگی وزیر آموزش و پرورش دولت آقای پزشکیان باید «شجاعت» باشد. نباید فراموش کرد که این وضعیت نابرابر و بی کیفیت در آموزش ایران حاصل مافیای آموزشی و خصوصی کردن آموزش به نفع طبقات بالا و باندهای ثروتمند است.
این کارشناس گفت: ما برای خروج از این وضعیت به یک وزیر آموزش و پرورش «شجاع» در برابر این صاحبان ثروت و قدرت احتیاج داریم. حتی به عقیده من نیاز نیست که وزیر آموزش و پرورش دولت چهاردهم در این امر متخصص باشد؛ همین که این شخص حاضر باشد برای تغییر وضعیت و عادلانه شدن آموزش در کشور هزینه کند و تا مرز استیضاح هم برود کفایت می کند.
حسینی افزود: آقای پزشکیان در صحبت های انتخاباتی خود بر از بین بردن فاصله طبقاتی در کشور تاکید زیادی داشته اند. در همین زمینه امیدواریم نام افرادی که باعث به وجود آمدن شرایط کنونی آموزش در کشور شده اند مجدد وارد چرخه سیاست گذاری آموزش و پرورش نشود. رییس دولت چهاردهم به منظور انتخابات وزیر آموزش و پرورش باید سراغ فردی برود که در عین داشتن شجاعت در ایجاد شرایط کنونی نقشی نداشته باشد. چرا که برگشت آن افراد به وزارتخانه نفعی برای حوزه آموزش کشور به همراه نخواهد داشت.
چرا طرح رتبه بندی شکست خورد؟
کارشناس حوزه آموزش و پرورش با بیان اینکه طرح رتبه بندی فرهنگیان، طرحی بود که با هدف بهبود وضعیت معیشتی معلمان و ارتقای کیفیت آموزش در کشور تدوین شده بود، گفت: متأسفانه، این طرح به سرانجام مطلوب نرسید. یکی از دلایل اصلی این شکست، بی توجهی دولت به تامین بودجه کافی برای اجرای این طرح است. واقعیت این است که دولت، بودجه قابل توجهی را به آموزش و پرورش اختصاص نمی دهد و این امر نشان از بی اهمیتی این حوزه در اولویت های دولت دارد. ناگفته پیداست که طرح رتبه بندی فرهنگیان، بدون تزریق منابع مالی کافی، محکوم به شکست بود.
حسینی افزود: به عبارت ساده تر، پولِ نداشته را با هر طرحی توزیع کنیم، فایده ای نخواهد داشت. طرح رتبه بندی زمانی معنا پیدا می کرد که با افزایش قابل توجه اعتبارات مالی برای آموزش و پرورش همراه بود. این اعتبارات می توانست به بهبود زیرساخت های آموزشی، تامین تجهیزات مورد نیاز مدارس، افزایش حقوق معلمان و در نهایت، ارتقای کیفیت آموزش منجر شود. متأسفانه، دولت نتوانست تعهدات خود را در قبال اجرای این طرح عملی کند و در نتیجه، فرهنگیان از وعده های داده شده ناامید شدند.
این کارشناس آموزش و پرورش در پایان گفت: در شرایط کنونی، انتظار می رود دولت با تجدیدنظر در سیاست های خود، به اهمیت آموزش و پرورش پی ببرد و با افزایش بودجه اختصاصی به این حوزه، زمینه را برای اجرای موفق طرح های بهبود کیفیت آموزش فراهم کند. در غیر این صورت، باید انتظار داشت که مشکلات موجود در حوزه آموزش و پرورش همچنان پابرجا بماند و نسل آینده کشور از داشتن آموزش باکیفیت محروم شود.
نظر شما