بازماندگان از تحصیل و استعدادهایی که هرگز شکوفا نخواهند شد

علاوه بر این موارد، طبق آمار، تعداد زیادی از فرزندان این سرزمین بازمانده  از تحصیل هستند و به دلیل فقر امکانات نمی‌توانند در سن مناسب تحصیل را آغاز کنند. از طرفی بخش قابل توجهی از جمعیت دانش‌آموزان پایۀ ششم، نمی‌توانند به مقطع بالاتر بروند. این عدد حدود ۲۰۰ هزار دانش‌آموز است. این عدد در فاصلۀ مقطع نهم و دهم نیز تقریباً همین عدد است. این یعنی حدود ۴۰۰ هزار دانش‌آموز بازمانده از تحصیل هستند که این عدد در مقایسه با حدود ۷ میلیون دانش‌آموز بسیار بزرگ است.
عمق این فاجعه و اهمال دولت‌ها در طول سالیان زمانی مشخص می‌شود که بدانیم طبق آمار کلی حدود ۱۰ درصد جامعه دانش‌آموزی در زمرۀ استعدادهای برتر تحصیلی محسوب می‌شوند و می‌توانند در صورت شکوفایی و رسیدن به مرحلۀ اثرگذاری، نه‌تنها بوم‌اقلیم خود را به توسعه برسانند بلکه در پیشرفت همه‌جانبۀ کشور نیز نقش‌آفرینی ویژه‌ای داشته باشند.

در واقع، هرگونه اهمال در گسترش عدالت آموزشی، به نوعی محروم کردن کشور از یک ظرفیت بزرگ برای رسیدن به اهداف مدنظر و یک گام بزرگ برای تحقق آرمان‌های انقلاب اسلامی است؛ البته دولت با کمی هوشمندی می‌تواند از ظرفیت‌‎های بزرگی در این بخش بهر ببرد. برای توسعۀ عدالت آموزشی نمی‌توان از ظرفیت بزرگی مانند وقف و امرو خیریه غافل شد آن هم در شرایطی که در فرهنگ و تمدن این کشور، همواره بر این موضوع به طور ویژه تأکید شده است و همیشه خیران و واقفان در سطوح مختلف آمادۀ اقدام برای ارائه خدمات آموزشی به دانش‌‎آموزان مناطق محروم بوده و هستند.

این مهم البته به ریل‌گذاری و برخورد سیاستی نیاز دارد تا ظرفیت‌ها به صورت هدفمند و در یک ساختار منسجم در محیطی هم‌افزا به بخش‌های مورد نیاز تزریق شوند تا خروجی و نتیجۀ مطلوب حاصل شود.

در آخر تأکید بر نکتۀ اول مهم است که عدالت آموزشی شاید ملموس‌ترین نوع عدالت اجتماعی به ویژه در دانش‌آموزان باشد؛ موضوعی که می‌تواند حس مسئولیت‌پذیری اجتماعی بالایی در دانش‌آموز و نسل آیندۀ کشور ایجاد کند و طبعاً فقدان آن نیز نتیجه عکس خواهد داشت و کشور را از ظرفیتی بزرگ محروم خواهد کرد.

انتهای پیام/