عکس | بقایای کودک باستانی ۲۸ هزار ساله کشف شد

به گزارش تیتر کوتاه - محققان موفق به تاریخ‌گذاری بقایای یک کودک باستانی شدند که ویژگی‌هایی از انسان‌ها و نئاندرتال‌ها را در خود داشت. این کشف که 27 سال پیش در پناهگاه سنگی «لاگار ولخو» در مرکز پرتغال انجام شد، توجه زیادی را به خود جلب کرده است.

به نقل از اسوشیتد پرس، اسکلت تقریباً کامل این کودک، که به رنگ قرمز درآمده بود، به احتمال زیاد پیش از دفن در پوست حیوانی رنگ‌آمیزی شده و پیچیده شده بود. دانشمندان در زمان کشف این بقایا متوجه شباهت‌هایی در ویژگی‌های بدنی کودک، مانند نسبت‌های بدن و استخوان فک، به نئاندرتال‌ها شدند. این ویژگی‌ها موجب شد که محققان فرضیه‌ای را مطرح کنند مبنی بر اینکه این کودک از نسل جمعیت‌هایی است که انسان‌ها و نئاندرتال‌ها با هم جفت‌گیری کرده و ترکیب شده بودند. اگرچه این نظریه در ابتدا بحث‌برانگیز بود، اما پیشرفت‌های اخیر در علم ژنتیک نشان داده‌اند که چنین جمعیت‌هایی واقعاً وجود داشته‌اند و امروزه مردم هنوز DNA نئاندرتال در خود دارند.

یکی از چالش‌های بزرگ در این تحقیق، تعیین دقیق زمان زندگی این کودک بود. آلودگی‌های مختلف از جمله ریشه‌های گیاهان، که از داخل استخوان‌ها رشد کرده بودند، باعث شد که استفاده از روش تاریخ‌گذاری کربن برای تعیین سن کودک غیرممکن شود. به همین دلیل، محققان به تاریخ‌گذاری زغال‌سنگ و استخوان‌های حیوانی اطراف اسکلت پرداختند. این تاریخ‌گذاری نشان داد که بقایای این کودک مربوط به ۲۷,۷۰۰ تا ۲۹,۷۰۰ سال پیش است.

محققان اخیراً با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته‌تر، تاریخ‌گذاری جدیدی انجام داده و توانستند اسکلت را با اندازه‌گیری پروتئینی که عمدتاً در استخوان‌های انسانی یافت می‌شود، بررسی کنند. بر اساس نتایج این تحقیق، که جمعه گذشته در نشریه Science Advances منتشر شد، اسکلت متعلق به ۲۷,۷۰۰ تا ۲۸,۶۰۰ سال پیش است.

بتان لینسکات، یکی از نویسندگان این مطالعه که اکنون در دانشگاه میامی فعالیت می‌کند، در این باره گفت: «توانستن تاریخ‌گذاری موفق این کودک شبیه به این بود که یک قطعه کوچک از داستان او را به او برگردانیم، که افتخار بزرگی است.» او همچنین افزود که کشف اولیه تنها یک اسکلت نبود، بلکه یک قبر مربوط به یک کودک جوان بود. این کشف باعث شد که او از خود بپرسد که چه کسی این کودک را دوست داشته و دنیای او در چهار سال کوتاهی که بر روی این کره زمین قدم می‌زد، چگونه بود.

پاول پِتیت، باستان‌شناس دانشگاه درهام انگلستان که در این تحقیق جدید شرکت نداشت، نیز در ایمیلی اشاره کرد که این مطالعه نمونه‌ای از پیشرفت‌های روش‌های تاریخ‌گذاری است که به دانشمندان کمک می‌کند تا درک بهتری از گذشته بشر پیدا کنند.

جوآو زیله‌او، نویسنده این مطالعه از دانشگاه لیسبون، نیز تاکید کرد: «مطالعه تاریخ‌ساز بودن انسان‌ها به همان دلیلی مهم است که ما پرتره‌های والدین و پدربزرگ و مادربزرگ خود را نگه می‌داریم. این یک روش برای به یاد آوردن است.»
*عکس نمایه تزیینی است*