فرهنگیان این مرد را می پرستند

خیرین بسیاری از گذشته تا امروز در زمان حیات خود با بنا نهادن مدارس مختلف طعم شیرین موثر واقع شدن در پرورش و آموزش کودکان و نوجوانان وطن را چشیده‌اند و کمک بسیاری به توسعه‌ زیرساخت‌ها و فضاهای آموزشی برای تحصیل دانش‌آموزان کم‌برخوردار کرده‌اند، اما در سال‌های اخیر بارها به دلیل فرسودگی و یا کمبود تجهیزات ضروری در مدارس مناطق محروم، شاهد حوادث تلخ و ناگوار بوده‌ایم که تبعات زیادی نیز در پی داشته است.

اهمیت و ضرورت مدرسه ‌سازی در سال‌های اخیر تا جایی بوده است که موسسات خیریه‌ بسیاری در کشور با مشارکت هموطنان نیکوکار، امکان تحصیل را برای اقشار آسیب‌پذیر و کم‌برخوردار فراهم می‌آورند.

اگر چه به گفته ابراهیم احمدی مدیر کل نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس استان بوشهر در بیست و چهارمین همایش خیّران مدرسه‌ساز استان بوشهر، تعداد یک‌هزار و ۷۰۰ کلاس درس در قالب ۴۱۴ مدرسه تخریبی و ۳۴۰ کلاس ناایمن در استان وجود دارد، اما کم نیستند انسان‌های نیک‌اندیشی که در راه بالندگی و اعتلای فرزندان این کشور قدم برمی‌دارند. محمود رضایی از فرزندان وارسته دیار دشتی یکی از خیّرانی است که در میان تمام فعالیت‌های گوناگون، همواره مدرسه ‌سازی برایش اولویت نخست بوده است.

او در تاریخ سوم خردادماه سال ۱۳۳۶ در روستای فقیه‌احمدان از توابع شهرستان دشتی در استان بوشهر متولد می‌شود. پس از گذراندن دوره ابتدایی در زادگاهش، برای ادامه تحصیل راهی بندر بوشهر می‌شود. دوره راهنمایی در مدرسه امیرکبیر و دیپلم اقتصاد را از مدرسه سعادت دریافت می‌کند.

دیدار با فرزند متولد شده بعد از ۶۰ روز

در سن ۱۹ سالگی ازدواج کرده و با شروع جنگ تحمیلی با خود فکر می‌کند هیچ کاری در دنیا برایش مهم‌تر از دفاع از وطن و حضور در جبهه نیست. رمضان، فتح‌المبین، خیبر، بدر و والفجر ۸ از جمله عملیات‌هایی است که فرزند فقیه‌احمدان دشتی در آن حضور داشته است. در عملیات رمضان بوده است که سومین فرزندش متولد می‌شود و پس از ۶۰ روز برمی‌گردد و او را برای اولین بار می‌بیند.

با توجه به حضور محمود رضایی در جبهه‌های جنگ تحمیلی، همسرش در تمام این سال‌ها به تنهایی بار خانواده را به دوش می‌کشد و به همراه سه فرزند خردسالش زندگی را در بوشهر به سختی پیش می‌برد. رضایی هنوز در جبهه بوده است که با صدور قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت در ۲۷ تیرماه ۱۳۶۶ آتش‌بس اعلام شده و جنگ عراق علیه ایران تمام می‌شود.

چند سال پس از پایان جنگ، در بوشهر به بازرگانی و تجارت می‌پردازد. خداوند به او سه فرزند دیگر عطا می‌کند. وقتی می‌بیند در کار تجارت موفق‌تر است شرکت تجاری خود را ثبت می‌کند و اولین تجارت خود را با صادرات سنگ آغاز می‌کند. از شهر اَزنا در استان لرستان سنگ‌های ساختمانی را به بوشهر می‌آورد و به همراه سرامیک و کاشی از راه دریایی به کشور کویت صادر می‌کند.

رضایی پس از موفقیت در تجارت دفتر تجاری خود را به شهر دوبی انتقال می‌دهد و به همراه خانواده‌اش ساکن کشور امارات متحده عربی می‌شود و در آنجا نیز تاجر موفقی می‌شود به گونه‌ای که ماشین‌آلات سنگین را از اروپا، استرالیا و آمریکا خریداری کرده، به دوبی می‌آورد و سپس تجار کشورهای مختلف از شرکت او خریداری می‌کردند.

بازگشت به وطن بعد از ۲۵ سال دوری

رضایی از سال ۱۳۶۷ به مدت ۲۵ سال در آن کشور می‌ماند و سرانجام تصمیم می‌گیرد به وطنش بازگردد. خودش را بازنشسته کرده و بخشی از سرمایه‌اش را به بچه‌هایش می‌دهد و بقیه را صرف امور عام‌المنفعه می‌کند. این خیّر مدرسه‌ساز نزدیک به دو دهه است که موسسه‌ خیریه «آشیان همای رحمت» را در شهرستان دشتی اداره می‌کند و برای بهبود شرایط زندگی افراد و خانواده‌های نیازمند گام برمی‌دارد.

وی تلاش دارد فعالیت‌های خیر خود را در قالب کمک ‌هزینه‌های زندگی، اجاره، خرید منزل، امور دانش‌آموزی و دانشجویی، تامین جهیزیه و ازدواج، درمان، اشتغال و سایر مسائل مورد نیاز مددجویان تحت پوشش ادامه دهد. او می‌گوید: زمانی که خارج از کشور بودم، این موسسه را در شهر خورموج تاسیس کردم و حدود ۵۰ هزار نفر جمعیت تحت پوشش دارد.

این خیّر مدرسه ‌ساز در بیان زادگاهش این‌گونه می‌گوید: شهرستان دشتی یک منطقه مظلوم است و کارخانه و شغل خاصی در آن وجود ندارد. معادن بسیاری در دشتی وجود دارد که اگر در استخراج آن‌ها سرمایه‌گذاری و مدیریت شود، از درآمد آن شهرستان دشتی را متحول می‌کند؛ اما زندگی مردم در دشتی به سختی می‌گذرد و فقط بر پایه‌ کشاورزی است.

نوسازی مدارس دشتی نیازمند مشارکت خیّران

رضایی معتقد است، خیّران مدرسه‌ساز کمک بسیار بزرگی برای ساخت، نوسازی و تجهیز مدارس در استان انجام داده‌اند. این در حالی است که با وجود خدمات و تلاش‌های صورت گرفته، هنوز مدارس تخریبی و غیراستاندارد در شهرستان دشتی وجود دارد که برای نوسازی آنها، به همکاری و مشارکت بیشتر خیّران نیاز است. منابع اختصاص‌یافته از محل اعتبارات دولتی برای احداث، نوسازی و تجهیز فضاهای آموزش در این شهرستان پاسخگو نیست.

او درباره ایده‌ شکل‌گیری موسسه‌ خیریه‌اش می‌گوید: تاسیس موسسه‌ خیریه تصمیم فرزندم آقا مجتبی با همفکری و همراهی همسرش خانم الناز کلالی‌فر بود که در حال حاضر از مدیران موسسه هستند. البته خود من هم به آن‌ها کمک می‌کنم.

دفتر موسسه خیریه آنها در شهر خورموج است. یک آموزشگاه گلیم‌بافی نیز برای آموزش تعدادی از دختران و زنان تحت پوشش در شهرستان راه‌اندازی کرده و در راستای رفع مشکل بیکاری و کارآفرینی، محصولات بافته شده و آنها را در بازار کشورهای مختلف به فروش می‌رسانند و از محل فروش آنها برای کمک به فرزندان ایتام و نیازمندان هزینه می‌کنند.

رضایی می‌گوید: خوشبختانه برخی از افراد تحت پوشش موسسه ما، موفق شدند برای ادامه تحصیل به دانشگاه راه پیدا کنند، تعدادی از آنها برای ادامه زندگی شغل‌های شریفی انتخاب کرده و در اداره‌ها و موسسات دولتی و خصوصی مشغول به کار شده‌اند و الان هم به عنوان عضوی از موسسه به جامعه و نیازمندان خدمات ارائه می‌کنند.