فوق العاده ویژه فرهنگیان به کجا رسید؟

بخشی از اتفاقاتی که منجر به بهبود کیفیت آموزش شده است، نتیجه پرسشگری کارشناسان آموزشی و پاسخی اجباری به پافشاری‌های کسانی بود که فارغ از هر نوع نگاه که برتری را به تفکرات سیاسی رایج در کشور می‌داد، خواستار تغییر به سمت بهبود شدند.

رتبه‌بندی معلمان یکی از خواسته‌هایی بود که دولت‌های مختلف به بهانه‌های متفاوت اجرای آن را مشمول گذر زمان کردند و به هر نحوی از اجرای آن شانه خالی کردند. دولت و مجلس در کنار هم مار و پله را آغاز کردند، اگر کار در دولت تا مرحله‌ای پیش می‌رفت با نیش مجلس به عقب بر می‌گشت و این اتفاق برعکس نیز در جریان بود. وزارت آموزش و پرورش هم که تاس اعداد دستش بود، هیچ‌وقت شش نیاورد تا معلمان در اجرای رتبه‌بندی زمانی هم که اجرا شده است، شانس همراه‌شان نباشد و ضعیف‌ترین نوع اجرای رتبه‌بندی دلیلی باشد که معلمان همچنان به دنبال اجرای فوق‌العاده‌ای باشند که برایشان تا به امروز ویژه نشده است.

هم‌زمان با مطالبه اجرای رتبه‌بندی و آزار و اذیت بوروکراسی آن در دولت و مجلس و در نهایت حق‌کشی درون‌خانوادگی در اجرای آن در آموزش و پرورش، معلمان خواستار برقراری فوق‌العاده ویژه خود تا سقف ۵۰ درصد بوده‌اند. این خواسته زیادی نیست؛ زیرا با مصوبه اسفند ۱۴۰۱ هیئت وزیران هم موقعی که آموزش و پرورش در حال اجرای نادرست‌ترین شکل رتبه‌بندی نحیف شده معلمان بود، دستگاه‌های زیادی فوق‌العاده ویژه را برای مشاغل عادی تا ۳۵ درصد و برای مشاغل تخصصی تا ۵۰ درصد افزایش داده‌اند. این اتفاق را با اجرای رتبه‌بندی در آموزش و پرورش مقایسه کنید. این افزایش برای تمام کارکنان آن دستگاه‌ها به یک میزان و بدون هیچ بارگذاری اسناد و مدارکی اتفاق افتاده است.

اما تعریف مشاغل عمومی و تخصصی از کجاست؟ شورای توسعه مدیریت و سرمایه انسانی مشاغل تخصصی را برای سازمان امور اداری و استخدامی تعیین کرده است. بر اساس این تعریف، تمام نیرو‌های ستادی هر سازمان مشمول فوق‌العاده ویژه ۵۰‌درصدی هستند. اما در آموزش و پرورش مشاغل تخصصی چیست؟ همکاران ستادی و کسانی که مشمول طرح رتبه‌بندی معلمان (هشت شغل) شده‌اند، مشاغل تخصصی در آموزش و پرورش هستند. با این تعریف چرا باید سهم معلمان از فوق‌العاده ویژه که بدون چانه‌زنی بر سفره بیشتر کارکنان دولت نشسته است، ۱۲ تا ۲۷ درصد برای معلمان باشد؟

حالا که معاون توسعه و برنامه‌ریزی نتوانسته رتبه‌بندی را به شکلی اجرا کند که رضایت معلمان بعد از سال‌ها مطالبه‌گری حاصل شود، باید وزیر آموزش و پرورش محکم به دنبال این فوق‌العاده برای معلمان باشد. هر‌گاه فوق‌العاده ویژه برای تمام معلمان تا سقف ۵۰ درصد اعمال شد، آن‌وقت می‌توان آن را ویژه و خاص نامید و آقای صحرایی را به خاطر اجرای آن از جمع وزیران آموزش و پرورش خارج کرد؛ وزیران و معاونانی که در کنار معلمان علیه منافع معلمان ناخواسته و شاید هم خودخواسته عمل می‌کنند، در ذهن معلمان خواهند ماند؛ زیرا سفره کوچک معلمان را محقرتر و انگیزه و شور معلمی را کم‌رنگ‌تر خواهند کرد.