مردم را چه فرض کردی آقای قایدی؟

گروه ورزشی تیترکوتاه، «امسال به عشق هوادار از جان‌مان مایه گذاشتیم. امسال بدترین سال پرداختی در استقلال بود. اگر پرداختی‌ها خوب بود، شاید همه چیز فرق می‌کرد. بازیکنان از نظر ذهنی به‌هم ریخته بودند. یکی ماشین می‌فروخت، یکی خانه‌اش را و دیگری برای اینکه اجاره کمتری بدهد به جای دیگری نقل مکان می‌کرد. خیلی خنده‌دار است بازیکن استقلال با موتور یا اسنپ به تمرین بیاید.»

این تازه‌ترین اظهارات مهدی قایدی است؛ ستاره‌ای که در استقلال درخشید و به امارات رفت اما آنجا بیشتر درگیر گشت و گذار بود و کمتر به بازی گرفته شد و به عنوان بازیکن قرضی به تیم سابقش برگشت. جالب اینکه همان یک فصلی که در استقلال نبود(لیگ بیست و یکم) این تیم قهرمان شد و قایدی هرچند که یکی از ستاره‌های لیگ بیست و دوم بود اما نتوانست قهرمان شود و جالب اینکه تیم اصلی‌اش(شباب الاهلی) در امارات بدون او قهرمان شد.

اینکه آیا این فصل بازیکنان استقلال واقعا برای هواداران‌شان از جان مایه گذاشتند یا نه مورد بحث نیست. در اینکه بازیکنان استقلال با وجود اتمام فصل بخش زیادی از مطالبات خود را نگرفته‌اند هم شکی نیست. سوال اصلی این است که آیا واقعا بازیکنان تیم‌هایی مثل استقلال و پرسپولیس به خاطر عقب افتادن پرداختی‌ها که مربوط به قراردادهای چند میلیاردتومانی است، مجبور می‌شوند خودروی شخصی‌شان را بفروشند و با موتور و اسنپ به محل تمرین بروند؟ اگر واقعا اینطور است پس وای به حال مردم عادی که کل دریافتی یک سال‌شان به حقوق ماهانه فوتبالیست‌ها نمی‌رسد.

صد البته که باشگاه‌ها موظف به پرداخت حقوق بازیکنان طبق قرارداد هستند و معمولا این اتفاق در دو تیم دولتی پرسپولیس و استقلال طبق روال انجام نمی‌شود و هر فصل بازیکنان(خصوصا نفرات تیمی که موفق نبوده) از پرداختی‌های دیرهنگام گله می‌کنند اما کیست که باور کند بازیکنان این دو تیم به خاطر دیر پول گرفتن و برای امرار معاش مجبور به فروش خانه و خودرو شوند!

آقای باشو! همان روزهایی که تازه به استقلال برگشته بودی و این بازگشت (طبق نامه ارسالی باشگاه استقلال به مدیریت نظارت بر ناشران بازار پایه) یک میلیون و یکصد هزار یورو(حدود۶۰ میلیارد تومان) برای تیمت هزینه داشت، مجموع قرارداد تیم‌های پایه و بزرگسالان استقلال بدون احتساب ارقامی که برای جذب قرضی شما و محمد محبی هزینه شد، بالغ بر ۳۴۳ میلیارد تومان عنوان شد.

اگرچه جابجایی‌های مداوم مدیریتی برای هر باشگاهی سم است اما حداقل این حسن را هم دارد که باعث می‌شود مدیران برای دفاع از خود، پته قبلی‌ها را روی آب بریزند و مردم را جریان پول‌های کلانی که به جیب فوتبالیست‌ها ریخته می‌شود، قرار دهند. از جمله اینکه مثلا مشخص شده در قرارداد بازیکنان فعلی استقلال آپشن رضایت مدیرعامل از بازیکن قرار دارد که رقم آن هم بین ۲ تا ۳ میلیارد تومان است.

چطور ممکن است بازیکنان در تیمی قرارداد پایه‌شان ۱۲ میلیارد تومان برای یک فصل باشد و جدا از آن چند آپشن از جمله ۳ میلیارد تومان در صورت رضایت مدیرعامل، ۳ میلیارد تومان برای حق مسکن و ۲ میلیارد تومان برای قرار گرفتن در لیست ۱۸‌نفره در ۴۰ درصد دیدارهای فصل داشته باشند و رقم قراردادشان را به ۲۰ میلیارد تومان برسانند و از مشکل اجاره خانه و تردد به محل تمرین صحبت کنند.

طبعا برخی بازیکنان کیفیت خوبی دارند و طبیعی است که دریافتی قابل توجه داشته باشند اما در استقلال بازیکنی که تنها ۱۲۳دقیقه بازی کرده، قراردادی ۱۳ میلیارد تومانی بسته و به گواه مدیر فعلی باشگاه، قرارداد ۱۰ میلیارد تومانی برای گلر ذخیره استقلال به ثبت رسیده است. فلان بازیکن ذخیره این هم بابت ۱۶۹ دقیقه بازی قراردادی ۹میلیارد تومانی دارد. بازیکن دیگری در این تیم در حالی که جزو نفرات اصلی نبود، مبلغ قراردادش حدود ۲۰میلیارد است. بازیکن دیگری فصل بیست و یکم قراردادی ۲میلیاردی داشته اما فصل گذشته قراردادش به ۱۱میلیارد تومان افزایش یافت.

این ارقام و قراردادهای عجیب و آپشن‌های خاص البته فقط مختص باشگاه استقلال نیست و مشابهش را در باشگاه رقیب نیز می‌توان دید. البته که در قیاس با ارقامی که تیم‌های عربی برای جذب بازیکن هزینه می‌کنند، ناچیز است اما توقع نمی‌رود در شرایطی که مردم به سختی در حال گذران زندگی هستند و زیر بار مشکلات اقتصادی کمر خم کرده‌اند، بازیکنان فوتبال که توفیقی هم در کسب جام نداشته‌اند، بابت دیر دریافت کردن پول‌شان مظلوم نمایی کرده و در رسانه ملی حرف از نداشتن پول اجاره‌خانه و فروش خودرو بزنند.