مسئولان ورزش خراسان شمالی "خسته نباشید" هم نمی‌گویند!

نسیم شیرازی - مسابقات آسیایی و جایزه بزرگ کوراش در هانگژو چین برگزار شد که در هر دو مسابقه کوراش‌کار کشورمان توانست مدال طلای رقابت‌ها را از آن خود کند. محمد محمدی‌بریمانلو که پیش‌تر در تیم ملی جودو کشورمان شانس حضور و حتی مدال المپیک را به خاطر تعلیق فدراسیون جودو از دست داده بود این روزها برای طلای بازی‌های آسیایی در رشته کوراش کمربند این رشته را محکم بسته تا در دومین رشته‌ی ورزشی‌اش هم تا جایی که می تواند مدال بگیرد آن هم خوشرنگ‌ترینش را. بریمانلو بعد از مسابقات آسیایی پاسخگوی سوالات خبرنگار تیترکوتاه شد که در ادامه خواهید خواند:

 

دو طلا طی سه روز به دست آوردی، گرچه به مدال گرفتن در رقابت‌های جودو هم عادت داشتی ولی آیا رقیبی در این رقابت‌ها اذیت کننده و سخت بود؟

مسابقات خیلی خوبی بود و توانستیم شرایط‌مان را نسبت به شرایط بازی‌های آسیایی و رقبای‌مان محک بزنیم که خداراشکر من با سه رقیب اصلی‌ام که در وزن من در بازی‌ها هم حریفان سرسختم هستند رقابت کردم که هر سه را شکست دادم. حریف قزاقستانی‌ام که جودوکار است قبلا در جودو با او در انتخابی المپیک مسابقه داده بودم و کاملا با گارد این ورزشکار آشنا بودم و خداراشکر توانستم پیروز مسابقه باشم، حریف دیگرم از چین تایپه و باز هم جودوکار بود؛ او هم یکی از حریفان خوبم است که می‌تواند من را به چالش بکشد. حریفان دیگری هم بودند که البته مسابقه به نسبت راحت‌تری با آن ها داشتم ولی حریف اصلی‌ام متعلق به ازبکستان قطب اصلی کوراش است و خداراشکر توانستم در فینال مسابقات جایزه بزرگ که دو روز بعد از قهرمانی آسیا برگزار شد با شرایط خیلی خوب رقابت را به نفع خودم به پایان برسانم.

 

مسابقات در هانگژو که میزبان بازی‌های آسیایی هم هست برگزار شد، محک خوبی برای خودت و هم تیمی‌هایت بود؟

بله این رقابت‌ها برای من شرایط خیلی خوبی بود که تمام حریفانم را در بازی‌های آسیایی شناختم و آنالیز و محک خیلی خوبی برایم بود.

 

انتظار نایب قهرمانی را داشتی یا برای قهرمانی تیم به مسابقات رفته بودید؟

واقعیت این است که تیم ازبکستان در این رشته سرمایه‌گذاری خیلی خوبی می‌کند و تیم خیلی خوبی هم دارند، ولی واقعا قهرمانی دور از دسترس نیست و بچه ها توانایی پیروزی بر ازبکستان را هم دارند که متاسفانه در این دوره با توجه به یکسری اشتباهات بچه‌ها، نتوانستند یک سری مسابقات را خوب به پایان برسانند و مانند دفعه‌ی قبل در جایگاه دوم قرار گرفتیم ولی به طور حتم قهرمانی دور از دسترس نیست و در آینده با برنامه ریزی بهتر می‌توانیم ازبکستان را شکست دهیم.

 

حمایت فدراسیون ووشو از کوراش چطور است و حالا که سه سال از خروج کوراش از جودو می‌گذرد می‌توانی بگویی ادغام آن با فدراسیون ووشو بهتر بود یا بودنش با جودو؟

ابتدا از آقایان امیر صدیقی رئیس فدراسیون ووشو، نصیرنژاد رئیس انجمن کوراش و کوروش خسرویار دبیر انجمن کوراش کشور تشکر می‌کنم که با توجه به شرایط سخت سعی کردند اردوهای منظمی را با فرصت کمی که داشتیم مهیا کنند. تغییراتی را در کادر فنی داشتیم که بلافاصله اردوها استارت خورد و توانستیم خودمان را به یک آمادگی نسبی برسانیم، خداراشکر حمایت‌شان قابل قبول بود و برای اعزام به مسابقات کمک شد. در گذشته که کوراش زیر نظر فدراسیون جودو بود تعاملی با انجمن کوراش نداشتم چرا که بازیکن جودو بودم و در رویدادهای کوراش شرکت نمی کردم؛ پس طبیعتا از حمایت‌های فدراسیون قبلی اطلاعی ندارم. از روزی که من به عنوان یک کوراش‌کار تمریناتم را شروع کردم شرایط و اعزام‌ها تاجایی که توانستند انجام شده و برای من خوب بوده است ولی در مورد شرایط پیش از فدراسیون ووشو من اطلاعی ندارم.

 

دوری از جودو برایت که ملی پوش این رشته و البته امید کسب سهمیه المپیک هم بودی سخت نیست؟

آرزوی هر ورزشکاری این است که مدال المپیک را بگیرد و من هم به عنوان یک جودوکار این آرزو را داشتم که با مدال المپیک بتوانم ویترین مدال‌هایم را کامل کنم ولی بعضی وقت‌ها همه چیز دست خود آدم نیست. من تمام تلاشم را برای دو المپیک قبل یعنی 2016 و 2020 انجام دادم، به خصوص در 2020 که شرایط فوق العاده ای داشتم و می‌توانستم مدال بگیرم، رنک سه بودم و می‌توانستم به مدال المپیک هم برسم ولی به خاطر شرایط و مشکلاتی که در ایران بود این آرزوی مهم از من سلب شد و متاسفانه به آن نرسیدم.

 

به جودو برمی‌گردی؟

دیگر به جودو برنمیگردم و به راهی که انتخاب کردم ادامه می‌دهم، تا پایان و در واقع تا آخر عمر ورزشی‌ام قطعا در رشته‌ی کوراش فعالیت می‌کنم و با جودو خداحافظی کردم. هیچ مشکلی با هیچ جا و هیچ شخصی، نه فدراسیون جودو و نه هیچ شخصی ندارم؛ این تصمیم برای آینده‌ی ورزشی خودم بود که با جودو خداحافظی کنم و در یک رشته‌ی ورزشی جدید خودم را محک بزنم که خیلی خوشحالم توانستم در دو رشته مدال جهانی و آسیایی کسب کنم. الان هم تمرکزم را روی بازی‌های آسیایی و مدال خوشرنگ این بازی‌ها گذاشته‌ام.

 

در این مدت خبری از تو گرفتند؟

من همیشه ورزشکار بی حاشیه‌ای بودم و سعی کردم تمرکزم را روی تمریناتم بگذارم و در مقابل حواشی و حمایت نشدن‌ها از سوی مسئولان ورزش کشور و مسئولان استانم که خیلی شاهدش بودم سکوت کردم، ولی الان فقط 4 ماه تا بازی‌های آسیایی داریم که بعد از المپیک دومین رویداد معتبر دنیا این بازی‌هاست که در 4 قاره برگزار می‌شود و برای تمام کشورها حائز اهمیت است و امیدوارم مسئولان کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و مسئولان استان خودم خراسان شمالی نگاه ویژه‌ای به این موضوع داشته و حمایت کنند. حداقل زمانی که در این 4 ماه داریم در واقع از حواشی به دور باشیم و تحت فشار نباشیم تا تمرکز‌مان روی بازی‌های آسیایی باشد تا بتوانیم همچون گذشته برای کشور عزیزمان مدال کسب کنیم.

 

برای تمرکز باید یک سری دغدغه‌ها هم حل شود، مانند دغدغه‌ی معیشت، اشتغال و...

حداقل 15 سال است که در دنیای قهرمانی و حرفه ای زندگی می کنم، از سال 87 عضو تیم ملی در رده‌های مختلف سنی بودم که البته در رده‌های سنی نوجوانان و جوانان یک سری نیازمندی‌ها کمتر است و خانواده‌ها معمولا از ورزشکاران حمایت می‌کنند. مشکلات شخص من در این دو رده کم‌تر بوده و به هر حال توانستم گلیمم را از آب بکشم ولی در رده سنی بزرگسالان که از سال 94 وارد تیم‌ملی بزرگسالان شدم و در شرایط سنی بودم که سعی کردم خودم هزینه‌های ورزشی‌ام را فراهم کنم که همیشه به تنهایی این کار را انجام دادم و هیچ وقت هیچ مسئولی هیچ حمایتی نکرده است و حتی مسئولان استانم به من برای بازی‌های آسیایی و جهانی که مدال گرفتم قول زمین داده بودند ولی متاسفانه این کار انجام نشد و چندین‌بار با استاندار و نماینده های مجلس، جلسه و درخواست اسپانسر داشتم، حتی در اداره کل ورزش‌و‌جوانان هم این را به مدیرکل قبل گفتم که همه‌ی استان‌ها برای ورزشکاران ملی‌شان حامی مالی پیدا می‌کنند و هر‌طور بتوانند حمایت‌شان را نشان می‌دهند ولی باز هم آب از آب تکان نخورد. این وظیفه‌ی محمد محمدی نیست که برای خودش دنبال اسپانسر بگردد، این وظیفه‌ی متولیان ورزش استان است که اگر نمی‌توانند خواسته‌ی ورزشکاران استان را برطرف کنند حداقل به دنبال جذب اسپانسر و کمک حال ورزشکار باشند ولی متاسفانه هیچ وقت این موضوع نه تنها برای من که ملی پوش هستم بلکه برای هیچ کدام از ورزشکاران استان انجام نشده است. ما هیچ‌وقت نه حمایت مالی شدیم و نه پاداشی که حتی حق‌مان بوده است را دریافت کردیم. تمام استان‌ها برای بازی‌های جاکارتا به ورزشکاران‌شان اتومبیل، زمین و سکه پاداش دادند ولی استان من هیچ‌گونه تجلیلی تا الان از من نکرده است. حتی قول‌هایی که به من برای زمین دادند عملی نشد و استاندار قبل بعد‌ها گفت که راه‌و‌شهرسازی برای زمین همکاری نکرده است. واقعیت این است که هیچ قولی طی این 15 سال عمر حرفه ای ورزشی‌ام تا کنون عملی نشده است و در واقع به نوعی عادت کرده‌ایم به وعده و وعیدهای انجام نشده‌ی مسئولان خراسان شمالی. الان هم 4 ماه تا بازی‌های آسیایی مانده است و 6 ماه قبل این موضوع را بارها مطرح کردم که فرصت کمی تا بازی‌های آسیایی نمانده است، استان هم حمایت کند تا نتیجه‌ی خوبی بگیریم ولی متاسفانه حتی یک تماس با من گرفته نشده که بدانند آیا ما مشکلی داریم یا نه. نمی‌دانم با چه شرایطی برای بازی‌های آسیایی برمی گردم ولی مطمئنم و ایمان دارم که هیچ کدام از مسئولان و حتی متولیان ورزش هم سمت ما نمی‌آیند که ببینند در چه شرایطی هستیم و حتی یک خسته نباشید هم به ما نگفتند و نمی‌گویند. وقتی ما به مسابقات آسیایی اعزام شدیم هم مدیر کل ورزش خراسان شمالی تماس نگرفت که بگوید شما اعزام می‌شوید چیزی کم و کاستی ندارید؟ همه چیز فراهم است؟ تا الان هیچ حس همراهی از هیچ کدام مسئولان خراسان شمالی ندیده‌ام و متاسفم برای تمام مسئولان ورزش چه در استانداری، چه فرمانداری و چه اداره کل ورزش و جوانان که این مسائل همیشه در کشور اهمیت داشته ولی برای این مسئولان مهم نبوده است. الان هم چیزی تا پایان عمر قهرمانی من نمانده است و برایم در خراسان شمالی اتفاق خوبی نیفتاد فقط امیدوارم این بی‌مهری با نسل‌های بعد تکرار نشود.