نگرانی برای سهمیه المپیک و آینده والیبال ایران

گروه ورزشی تیترکوتاه - نسیم شیرازی: والیبال ایران شانس صعود به المپیک را دارد؟ این سوالی است که این روزها طرفداران والیبال با مرور آن‌چه طی چند ماه اخیر اتفاق افتاده و آنچه در پیش است برای‌شان ایجاد شد. سوالی ساده که حالا به قدری پیچیده شده که پاسخ‌های اهالی والیبال هم به آن چندگانه است. برخی کارشناسان مانند سیدعباسی، افشاردوست و ... معتقدند هنوز فرصت هست و با وجود نقد فنی که به حق است باز هم باید به عطایی و یارانش آرامش و زمان داد و بعضی مانند عادل غلامی بازیکن سابق تیم ملی متقدند که نباید خودمان را گول بزنیم و همین حالا هم کسب سهمیه المپیک به نوعی خوشبینی محسوب می‌شود! هرچه که هست تیم‌ملی والیبال ایران هنوز روی کاغذ شانس حضور در المپیک پاریس را دارد ولی آیا از نظر فنی و البته روحی و روانی هم این شانس را دارد؟

کار سخت در انتخابی مهر ماه

ابتدا مسابقات در پیش و راه باقی‌مانده برای کسب سهمیه المپیک را بررسی کنیم. همان‌طور که از قبل هم مشخص بود، دو مسیر برای انتخابی المپیک در نظر گرفته شده بود که مهم‌ترینش مسابقات انتخابی المپیک در مهر ماه پیش رو است که ایران هنوز برای کسب آن شانس دارد، می‌دانیم که ۶ سهمیه المپیک پاریس در مسابقات انتخابی المپیک تعیین خواهند شد که این رقابت‌ها ۶ تا ۱۶ مهرماه ۱۴۰۲ در سه منطقه به صورت همزمان برای مردان برگزار خواهد شد. در مسابقات والیبال انتخابی المپیک پاریس ۲۴ تیم برتر بر اساس آخرین رده‌بندی جهانی سال ۲۰۲۲ میلادی در سه گروه هشت تیمی به صورت دوره‌ای به مصاف یکدیگر می‌روند و دو ۲ تیم برتر هر گروه سهمیه المپیک را کسب می‌کنند. در حال حاضر که ایران مسیر دیگر رسیدن به المپیک را در قهرمانی آسیا و مرحله مقدماتی لیگ ملت‌های ۲۰۲۴ از دست داده است باید به رقابت‌های انتخابی المپیک نگاه ویژه‌ای داشته باشد، رقابت‌هایی که البته با حضور تیم‌های مدعی و بزرگ برگزار خواهد شد.

سه تیم در نزدیکی‌های رنکینگ ایران

مدت زمان کوتاهی تا بازی‌های آسیایی و انتخابی المپیک مانده است و حالا باید دید چه راهکاری در پیش است، آیا حالا که بهروز عطایی فکر می‌کند "از همان ابتدا که وارد تیم‌ملی شده بود هشدار برکناری‌اش را هم شنیده بود" می‌تواند برای ادامه آرامش، تمرکز و اصلا کارایی لازم را داشته باشد! یا در زمان اندک باقی مانده فدراسیون ریسک تغییر سرمربی را با فشار افکار عمومی به جان می‌خرد؟ اصلا با وجود تحریم‌ها و بودجه‌ی ناکافی فدراسیون برای گذران، می‌شود به حضور یک مربی خارجی سطح یک فکر کرد، مربی که بتواند در این روزشمار حساس باقی مانده امید را به مردم والیبال‌دوست ایران برگرداند یا از همین حالا باید با المپیک پاریس خداحافظی کنیم؟

50سال پیش تیم‌ملی والیبال ایران رویای صعود به المپیک را معنا کرد ولی حالا کسب سهمیه المپیک انگار نیاز به معجزه دارد. در حال حاضر سه تیم هلند، ترکیه و کوبا در رنکینگ به تیم‌ملی ایران نزدیک شدند و اصلاً دیگر چیزی قابل پیش بینی نیست، حتی ممکن است روسیه نیز به مسابقات برگردد و اگر این تیم اضافه شود ایران یک پله عقب‌تر هم می‎‌رود و این که حالا به اما و اگر صعود به المپیک رسیده ایم یعنی هشدار، یعنی زنگ خطر پس با این حساب چقدر می‌توان به کسب سهمیه از طریق رنکینگ امیدوار بود و اصلا چرا کار به اما و اگر برای والیبال ایران رسید؟

نگرانی از المپیک و آینده والیبال

واقعیت این است که نایب قهرمانی ایران در آسیا والیبال دوست‌های ایرانی را حتی بیشتر از ناکامی در لیگ ملت‌ها، نگران از دست دادن المپیک کرده است، این نگرانی را می‌توان حتی فراتر و جدی تر از فقط رسیدن به المپیک پاریس دانست، وقتی که در نگاه آماری می‌بینیم تیم قطر یک ست از ژاپنی که این روزها در آسیا درخشان بازی می‌کند می‌گیرد ولی تیم ملی ایران با اختلاف محسوس و از دست دادن هر سه ست بازی را واگذار می‌کند، علاوه بر رسیدن به المپیک نگرانی از آینده‌ی والیبال ایران و ترس از رقابت با تیم های نوظهوری مانند قطر و چین که روز به روز با دست پرتر به مسابقات می آیند هم به آن چه در والیبال ایران می‌گذرد اضافه کرده است. آن چه که مشخص است نگرانی همه اهالی والیبال از آینده‌ی این رشته است، این را می‌توان در صحبت‌های داورزنی رئیس فدراسیون هم متوجه شد، او با این که روی مواضعش هست ولی نگرانی‌ها و شاید تردیدش را از لابه‌لای صحبت‌هایش می‌توان شنید، آن جا که در جلسه کمیته فنی پس از عملکرد ضعیف تیم در لیگ ملت‌ها به صراحت گفته بود «حتی دومی در مسابقات قهرمانی آسیا یعنی شکست» و بعد از شکست سکوت را انتخاب کرد تا حالا با گذشت چند هفته دوباره از برهم نخوردن آرامش تیم ملی صحبت کند که البته نه مانند همیشه؛ مطمئن و محکم! انگار به رئیس فدراسیون والیبال هم خیلی سخت می‌گذرد یا حداقل از صدای نامطمئنش این گونه به گوش می‌رسد.

پالس هایی که مثبت نیستند

پای صحبت ملی‌پوشان والیبال که بنشینی کمبود امکانات را حتی می‌توان در تهیه مکمل‌های‌شان هم دید و وقتی از زانوهای جمع شده‌شان در ساعت‌ها پرواز اکونومی صحبت می‌کنند می‌توان فشار وارده بر آن‌ها را حتی قبل از ورود به محل برگزاری مسابقات به وضوح دید و تا وقتی ملی‌پوشان به دلیل نبود بودجه‌ی کافی با حداکثر مشکلات به جنگ تیم‌هایی که تمام تمرکزشان فقط روی مسابقه است می‌روند انتظار آرامش و تصاحب سهمیه چقدر دور و زیاده خواهی به حساب می‌آید؟

گرچه هنوز فرصت کسب سهمیه باقی است اما با توجه به آن‌چه پیش آمده اگر تیم ملی والیبال از بحران و ناآرامی بیرون نیاید نمی‌توان به آینده‌ی این رشته مردمی و پرطرفدار در مقابله با قدرت‌های دنیا که دغدغه‌ی امکانات و بودجه ندارند چندان امیدوار بود. تیم‌ملی والیبال ایران با توجه به حضور تیم‌هایی مثل برزیل و ایتالیا در گروه‌ خود در انتخابی المپیک کار خیلی دشواری برای کسب سهمیه مستقیم در پیش دارد اما راه به دست آوردن سهمیه، حفظ و ارتقای جای تیم در رنکینگ است در غیر اینصورت بعد از انتخابی المپیک کار والیبال ایران برای حضور در پاریس سخت و همراه با اما و اگر بیشتری خواهد بود. حالا باید دید تصمیم فدراسیون درباره این روزهای عجیب متلاطم والیبال ایران چه خواهد بود. روزهایی که حتی کارشناسان والیبال هم ترجیح می‌دهند سکوت کنند و منتظر آنچه اتفاق می‌افتد باشند.