استخوان هایم شکست، ولی این رشته را دوست دارم/ خانواده ام حمایت مالی می کنند

گروه ورزش تیتر کوتاه – نسیم شیرازی: نام «عرشیا فیض» را هم مانند «بنیامین» پسر پینگ پنگ باز ایرانی خوب به خاطر بسپارید، از او به شرط حمایت مسئولان بیش از این ها خواهید شنید. او سرمایه ورزشی ایران است که اگر می خواهیم مدال های بزرگ رقابت های بزرگ دنیا را داشته باشیم باید روی چنین استعدادهایی سرمایه گذاری کنیم. «عرشیا» سوارکاری ایران که امسال توانسته بود هم قهرمانی کشور و هم قهرمانی استان تهران را در رده سنی جوانان کسب کند، پیش تر یعنی در سال ۱۳۹۷ نیز قهرمان استان تهران در رده سنی نونهالان شده بود و جایزه‌های متعددی را در تورها، جام ها و رده‌های کشوری و برون مرزی به دست آورده است. گفت و گوی تیتر کوتاه را با عرشیا فیض که همین چند روز پیش به عنوان تنها نماینده ایران در مسابقات کاپ آسیا پاتایا مدال طلای رده سنی جوانان را از آن خود کرد، در ادامه خواهید خواند.

از این قهرمانی تاریخی بگو، این قهرمانی نتیجه ی چیست؟

این قهرمانی نتیجه تلاش خودم، حمایت خانواده و مربی‌هایم آقایان دارستانی، دانیال محزون بود و البته کمک فدراسیون که من را برای این مسابقات انتخاب کردند.

سطح مسابقات و رقیبانت را چطور دیدی؟

مسابقات عالی و سطح رسیدگی به کف مانژ خیلی عالی بود، به عقیده من سطح اسب ها نیز کمی پایین و سواری‌ها به نسبت سواری ما ایرانی‌ها هم یکم پایین‌تر بود.

از سال های اول کودکی در باشگاه سوارکاری بودی تا امروز که کاپ قهرمانی را بالای سر بردی، روزی که سوار بر اسب شدی فکر میکردی بخواهی مسیر قهرمانی را ادامه بدهی؟

بله من سوارکاری را از حدود پنج سالگی شروع کردم و از اول اسب ها و این ورزش را خیلی دوست داشتم، درست است که ورزش خیلی سختی است ولی من از اول عاشق اسب و حیوان ها بودم و خودم را در مسیر قهرمانی این رشته می دیدم و حتی به قهرمانی های بزرگ تر فکر می کردم و می کنم. جالب است بگویم که من از بچگی در رده سنی خودم پرش کار نمی کردم و از حدود چهارده یا پانزده سالگی در رده سنی بزرگسالان شرکت کردم، اوایل هم خیلی نتایج خوبی ندیدم ولی الان حتی در رده سنی بزرگسالان خیلی نتایج خوبی می بینم.

خاطره شیرین و تلخ طی سال های تلاشت؟

هم خاطره های خوب و هم بد در این ورزش زیاد داشتم؛ سوارکاری رشته خیلی متفاوتی است چرا که شما با یک جاندار مثل خودت مسابقه می دهی و باید حتما با او هماهنگ شوی، اگر هماهنگ نباشی خیلی اتفاق ها می تواند بیفتد، به طور مثال دو بار همراه اسب غلت زدم و خیلی از استخوان‌های بدنم به خاطر این ورزش شکسته است ولی خب این رشته را خیلی دوست دارم و دردش را هم به جان می خرم.

رابطه شما با اسب چطور است و آیا فقط با اسب شخصی کار می کنی و یا سوار اسب های مختلف می شوی؟

رابطه ام با اسب ها خیلی خوب است و من بیشتر اسب ها را سوار می شوم و عاشق شان هستم. برای این مسابقه هم اسب ها قرعه‌کشی شده بود که من فقط می توانستم یک بار آن هم روز قبل از مسابقه برای تمرین سوار شوم و اصلا نمی دانستم اسب ها چه بودند و حتی وقتی ما رسیدیم اسب ها را دیدیم و خیلی زود قرعه کشی و به سوارکاران تحویل داده شدند.

سوارکاری جزو رشته های پرهزینه است، برای هزینه های این رشته حمایتی می شوی و یا فقط حمایت خانواده را داری؟

بله سوارکاری خیلی رشته پرهزینه‌ای است، هم اسبش، هم لوازم مربوط به این رشته و به طور کلی همه چیز مربوط به این رشته پرهزینه است و من تا الان فقط از طرف خانواده حمایت شدم.

وضعیت قرارداد مالی سوارکاران به ویژه افرادی مثل شما که در سطح حرفه ای ورزش می کنند چطور است؟

در این رشته خیلی کم پیش می آید برای خود سوارکار درآمدی وجود داشته باشد ولی مربیان و خیلی از افرادی که در این رشته کار می کنند درآمدهای بدی ندارند.

المپیک لس آنجلس «عرشیا فیض» را می بینیم و اصلا حضور در المپیک جزو هدف هایت هست؟

بله حتما جز هدف های من بوده و هست، از اول هم من به این مسابقه فکر می کردم و معتقدم هر ورزشکاری نیاز به شرکت در این مسابقه دارد چرا که یکی از مهمترین مسابقه‌های ورزشی دنیا به خصوص در رشته سوارکاری است.

بازی های آسیایی را هم در پیش داری، انتظارت از مسئولان فدراسیون، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک چیست؟

خیلی خوشحال می شوم که فدراسیون بتواند برای بازی آسیایی، سوارکارهای جوانی که الان در رده‌ سنی بزرگسالان شرکت می کنند، برنده جایزه می شوند و رقابت خوبی هم انجام می دهند را با بزرگسالان اعزام کنند و یک سری کمک‌ها و امکانات را به ما بدهند تا با آرامش بیشتری تمرین کنیم و امیدوارم از لحاظ مالی و از لحاظ اسب هم بتوانیم نتیجه خیلی خوبی بگیریم و حمایت شویم.

حرف پایانی و احساس الان عرشیا برای این گفت و گو.

احساس خیلی خوبی دارم که توانستم این کاپ و این مدال را به خانه خودمان ببریم و این بار دومی است که پشت سر هم این مدال به خانه می آید، بار اول آقای «یزدان ملا افسری» مدال را آورد و حالا من که به امید خدا برای هتریک این افتخار تلاش خواهیم کرد.