زهرا شمس: رکوردهای پارالمپیکی ها کم از المپیکی ها نداشت/ پاراکمانی ها تجهیزات می خواهند

گروه ورزش تیترکوتاه – نسیم شیرازی: «زهرا شمس» از دل دانشگاه آزاد و عنوان سرمربی گری اش این بار کنار همسرش میلاد وزیری سرمربی تیم به عنوان مربی ایستاد و به قلب تیم ملی پاراتیراندازی با کمان ایران آمد تا این زوج که سال ها در لیگ تیراندازی با کمان ایران جام قهرمانی را بالا بردند حالا در کنار دیگر مربی این تیم مجید احمدی مدال های رنگارنگ بزرگ ترین آوردگاه ورزشی دنیا را تصاحب کنند. مدال هایی که توسط المپین بی تجربه شان تا المپینی که سال ها در تیم ملی پاراکمان تیر انداخته است به دست آمد تا نشان دهند این کادر فنی اهل ریسک کردن و سورپرایز کردن است. تیم ملی پارا تیراندازی با کمان ایران در پاریس هم مدال گرفت و هم تاریخ سازی کرد تا با دست پر از تلاش های فقط چند ماهه شان به ایران برگردند، چند ماهی که اگر چند سال می شد نتیجه اش چه می توانست باشد؟ پاسخ این فرضیه را در صورت نیفتادن اتفاق عجیب و غریب احتمالا می توان در لس آنجلس گرفت. گفت و گوی تیتر کوتاه با دکتر زهرا شمس مربی تیم ملی پاراتیراندازی با کمان ایران را در ادامه خواهید خواند.

کار تیراندازی با کمان در پارالمپیک با کارنامه ای قابل توجه به پایان رسید، توقع و انتظار شما از شاگردان تان برآورده شد؟

بله خداراشکر این اتفاق افتاد و دو تاریخ شکنی انجام شد و ما توانستیم برای اولین بار در بخش کامپوند و خانم ها مدال انفرادی بگیریم و همچنین اولین میکس کامپوند هم مدال گرفت که این دو اتفاق تا الان برای تاریخ ایران رقم نخورده بود و خیلی ارزشمند بود. در مورد تعداد مدال ها هم ما همیشه توقع مان از خودمان بالا است و دوست داشتیم که حداقل یکی از این مدال ها طلا می شد که دور از انتظار هم نبود،  این را هم بگویم که ما از فروردین ماه این تیم را به سرمربیگری آقای «میلاد وزیری» در اختیار گرفتیم و تقریبا شاید صد روز یا حتی کمتر از آن توانستیم کنار بچه ها باشیم، چالش‌های خیلی زیادی بابت مهیا شدن شرایط داشتیم و به طور کلی اوایل کار برای آماده شدن شرایط با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کردیم تا بتوانیم کار را جلو ببریم ولی نسبت به اتفاق هایی که پشت سر گذاشتیم، بچه‌های تیروکمان بسیار خوش درخشیدند.

کدام مدال بیشتر از همه سورپرایزتان کرد؟

شاید باورتان نشود ولی ما مرحله به مرحله سوپرایز می‌شدیم، مرحله به مرحله می جنگیدیم و استرس خودش را داشتیم. خانم همتی دختر کم سن و سالی است که تازه پا به عرصه تیراندازی با کمان در بخش پارالمپیک گذاشته است و آقای وزیری تنها کسی بود که نفر جدیدی را وارد تیم کرد و خداراشکر همین ورزشکار توانست دو مدال  را به دست بیاورد، اولی در بخش انفرادی و دومی هم در بخش میکس بود. آقای نوری نیز خیلی شرایط سختی را این مدت گذرانده بود، او دوازده سال است که سابقه تیراندازی دارد و خب اولین مدال پارالمپیکی اش بود و چون از لحاظ جسمی و قلبی مشکلاتی داشتند ما خیلی نگران او بودیم و وقتی که این مدال بعد از این همه سال کسب شد مطمئنم دلخوشی خیلی بزرگی برایش بود، مدال آقای نوری در کنار خانم همتی که کمک کردند برای کسب این مدال برای مان بسیار دلچسب بود.

حس خودتان درباره تیم تیراندازی با کمان را در پارالمپیک پاریس با سه جمله وصف کنید.

سخت، پرچالش و شیرین. این سه تا کلمه را می توانم برای پارالمپیک پاریس به کار ببرم.

امکانات، اردوها و حتی مسابقات تدارکاتی پیش از اعزام راضی کننده بود؟

همانطور که گفتم  به علت جابجایی‌ها فدراسیون ها و تغییر رئیس فدراسیون توان‌یابان و حتی عوض شدن مربی ها فقط ما توانستیم دو ماه قبل بچه ها را در مسابقات جهانی چک شرکت دهیم و بچه‌ها واقعا رقابت دیگری را ندیده بودند، خانم سمیه رحیمی، آقای عرب‌عامری، خانم همتی این بچه‌ها اولین تجربه پارالمپیک را داشتند، این موارد همه کنار هم بود و کار بچه ها را سخت‌تر می‌کرد ولی می توانم بگویم به حق که پشتیبانی فدراسیون واقعا سنگ تمام گذاشت و همه جوره تلاشش را کرد تا ما بتوانیم همه اردوها را با کیفیت خوب برگزار کنیم و جا دارد همین جا از پشتیبانی فدراسیون آقای شکری تشکر کنم که شاید نقش موثر او کمرنگ تر دیده شده باشد.

حالا که با دست پر به خانه برمی گردید انتظارتان از مسئولان چیست؟

ما بابت تجهیزات خیلی خواهش کردیم که حداقل یک کمان به بچه‌ها تعلق بگیرد، اگر فیلم های مسابقات را نگاه کنید می بینید که نود درصد تیم‌ها، حتی تیم هایی که خیلی مطرح نیستند، همه بچه‌های شان با دو کمان به مسابقه می آیند که برای ما حتی دو بار خلا این مورد احساس شد.  یعنی اگر برای آقای سینا منشازاده یک کمان دیگر داشتیم مطمئنم که نتیجه بسیار بهتری برای شان رقم می‌خورد و یک مورد دیگر هم در این زمینه داشتیم، برای همین خواهشم این است که جذب اسپانسر داشته باشیم تا بشود این هزینه‌ها را پرداخت کنند، بچه‌های پارالمپیک بچه‌هایی هستند که فکر می کنم هر خرجی برای آن ها شود برای بیشتر شدن امید به زندگی آن ها خواهد بود و برای این که هدفمندتر و پرتلاش تر در زندگی شان تلاش کنند خیلی با ارزش است. می دانم که مسئولان هم تلاش شان را انجام دادند و جای تشکر هم دارد ولی هنوز خیلی مسیر طولانی برای رسیدن به ایده آلی که مد نظرمان است وجود دارد.

چقدر معتقدید که باید پاداش المپیکی ها و پارالمپیکی ها برابر باشد؟

اعتقادم صد در صد بر پاداش برابر است؛ ای کاش می دیدید رکوردها و تیرهایی که در پارالمپیک زده شد هیچ کم از المپیکی‌های ما نداشت. واقعا کشورها از لحاظ کیفیت روی پارالمپیکی های شان کار کردند و در رشته ما رقابت ها و رکوردها دور از هم نیست. برای همین ،جنگندگی‌ای که بچه‌ها دارند و سختی‌ای که بیشتر بچه‌های پارالمپیکی تحمل می کنند واقعا ارزشمند است و حتی نظر من بر این است که ای کاش این پاداش برای بچه‌های پاراالمپیکی بیشتر هم بود چون این خوش درخشیدن های شان برای ما عادی شده و برای همین ما این بچه ها را کمتر در نظر می‌گیریم.

همراه «میلاد وزیری» در این رقابت ها بودید، البته که این اولین همکاری شما نیست ولی در این رویداد بزرگ، همسرتان را در نقش مربی چطور دیدید؟

همراه بودن با آقای وزیری واقعا به من آموخت، خیلی از مواردی که شاید تا الان من به آن واقف نبودم، چه از لحاظ روانشناسی و چه از لحاظ انرژی و مدیریتی که بین مربیان و بین بچه‌ها انجام دادند برای من قابل توجه بود، واقعا کار با بچه‌هایی که خیلی با ما به عنوان مربی آشنایی نداشتند، آسان نبود و آقای وزیری به قشنگی توانستند تیم را مدیریت کنند و همچنین از لحاظ فنی برای بچه ها بسیار تاثیرگذار و ارزشمند بودند و من روز به روز و لحظه به لحظه اینجا آموزش دیدم.

هزینه های این رشته گران برای پاراکمانداران سخت تر نیست؟

بله هست، مطمئنا بسیار سخت‌تر است و واقعا این بچه ها نیاز به حمایت جدی دارند

قراردادهای پاراکمانداران را چطور می بینید؟

ما یک لیگ بیشتر نداریم که اگر در لیگ بخواهند همه حضور پیدا کنند با این بچه ها هم قرارداد بسته می شود ولی اینجا قراردادی بسته نمی شود و بر اساس زمانی که بچه ها مسابقات هستند با برآوردی که کمیته فنی پارالمپیک با توجه به این که بچه ها را طلایی ببیند و یا اینکه چه جایگاهی برای شان در نظر بگیرد ماهیانه از مثلا ده میلیون تا بیست میلیون تومان می دادند.

این حرف های غیر کارشناسی یک ذره درد دارد، ما آدم ها چیزی را نمی دانیم، خودمان را علامه دهر می دانیم و شروع به نظر دادن می کنیم آن هم از طریق یک رسانه! امیدوارم که حتما تجدیدنظر بشود و این اتفاق به نظر اصلا جالب نبود

خاطره ای خاص، شیرین یا تلخ از پاریس که فکر یا قلب تان را به خودش مشغول نگه داشته باشد؟

بعضی وقت ها خبر حرکت ها و حرف هایی که به هیچ وجه کارشناسی نیست و ناپخته است به ما می رسد که اصلا درست نیست، من گلایه ای که دارم از گزارشگر مسابقات مان است. فکر نمی‌کنم جالب باشد که یک گزارشگر که هیچ شناخت کاملی به این رشته ندارد بیاید کار کارشناسانه بکند که کی چرا کجا ایستاده یا چه ورزشکاری چرا فلان کار را کرده و یا مربی چرا اینکار را انجام می دهد، این حرف های غیر کارشناسی یک ذره درد دارد، ما آدم ها چیزی را نمی دانیم، خودمان را علامه دهر می دانیم و شروع به نظر دادن می کنیم آن هم از طریق یک رسانه! امیدوارم که حتما تجدیدنظر بشود و این اتفاق به نظر اصلا جالب نبود، یک وقت هایی هست که یکی می آید و نظری می دهد که برای تمام مجموعه عجیب است و حتی دلخور می شوند و دوست دارم و امیدوارم این کار با دقت بیشتر و انتخاب ها درو اقع با بررسی های بیشتر انجام شود.

بزرگترین دغدغه ورزشکاران تان چه مواردی هست؟

تجهیزات و بحث روانشناسی بیشترین دغدغه است که ما خیلی بیشتر باید روی آن کار کنیم، اگر من بخواهم در این تیم آسیب‌شناسی کنم  می گویم حتی ما بیشتر از انتظار فدراسیون و پارالمپیک توانستیم مدال‌آوری بکنیم ولی اگر بخواهم بهتر از این ها کار انجام شود حتما روی بحث روانشناسی و بحث تجهیزات و پشتوانه‌سازی باید کار شود‌، ما پشتوانه‌سازی در این رشته نداریم تا بتوانیم حرکت‌های خیلی خوب داشته و برای بچه ها انگیزه ایجاد کنیم. باید بتوانیم حمایت های مالی و تجهیزاتی از این دوستان توان‌یاب داشته باشیم و استعدادیابی های بسیار خوبی صورت بگیرد تا بتوانیم در این تیم افراد پر استعداد با رکورد خوب داشته باشیم.

برای کادر فنی چه خواسته ای از مسئولان دارید؟

فکر می کنم وقتی کادر فنی با بچه‌های پارالمپیک کار می کند نه من بلکه مربی های رشته‌های دیگر را هم که میبینم خیلی متفاوت از کادر فنی در رشته‌های المپیکی هستند چرا که ما جز بحث دغدغه‌های فنی‌ که وجود دارد باید به نوعی از لحاظ حمایت‌های روحی و روانی و حمایت‌های کمکی که بچه‌ها لازم دارند کنارشان باشیم و همه پای کار هستند و من احساس می کنم دلی بودن در پارالمپیک بسیار بیشتر از المپیک است و این یکدلی دوست دارم؛ ولی خب ای کاش حرمت ها هم حفظ شود و همان قدر که به بچه‌ها و ورزشکاران بها داده می شود به کادر فنی هم بها داده شود و بیشتر حمایت شوند.

حرف پایانی شما برای این گفت و گو

همیشه تلاشم بر این بوده که بتوانم راه درست را انتخاب کرده و هدفمند باشم، واقعا برای زندگی درست داشتن تلاش می کنم و در این شش ماهی که در کنار آقای وزیری بعنوان سرمربی و آقای احمدی دیگر مربی تیم بودم بسیار آموختم و بیشتر از آن ها می توانم بگویم از بچه‌ها یاد گرفتم، من از بچه‌هایی که تک‌تکشان بسیار زیبا برای هدف های شان جنگیدند آموختم و امیدوارم که ذره‌ای در این تیم باعث خیر بوده باشم و در پایان ممنونم از تیترکوتاه و همراهی همیشگی این رسانه.