شاهین ایزدیار: دیگر با ماهی ۱۵ میلیون تومان نمی توان ورزش حرفه ای کرد

گروه ورزش تیترکوتاه - نسیم شیرازی: ماجراجویی «شاهین ایزدیار» در پارالمپیک ها هر بار سمت و سوی جدیدی به خود می گیرد که پرافتخارترین شناگر ایران را به پرماجراترین هم تبدیل کرده است. از افتخار آفرینی در جاکارتا تا تجربه سومین حضور در پاریس و آسیب دیدگی در اوج آمادگی و هدفی که هنوز برای او در پارالمپیک محقق نشده است . به تمام این ها اعزام نشدن او به پارالمپیک توکیو را هم اضافه کنید که شاید حضور بدون آسیب دیدگی او می توانست برگ این حضورهای متفاوت را طور دیگری هم ورق بزند. به هر حال شاهین ایزدیار که اردوی پرفشار آمریکا و کره و چندین اردوی دیگر را تحمل کرده بود تا با رکوردی چشمگیر پاریس را به پایان برساند حالا وقتی از پاریس حرف می زند علاوه بر افتخار حضورف حسرت و افسوس هم در صدایش جان می گیرد. او بعد از گذشت روزها هنوز هم افسوس پاریس را می خورد ولی امیدوار و منتظر برای حضور و کسب مدال در پاراآسیایی ژاپن است، رقابت های پاراآسیایی که ثابت کرده  مدال گرفتن از آن را خوب بلد است. گفت و گوی تیترکوتاه با شاهین ایزدیار را در ادامه خواهید خواند.

مدتی از رقابت پاریس می گذرد، نگاه الانت به این پارالمپیک؟

بدشانسی، آسیب، قسمت و افتخار به خاطر سومین حضورم در ادوار پارالمپیک، نگاهم به پاریس است.

برای مدال پاریس تمرینات سختی را پشت سر گذاشتی و حتی با هزینه شخصی برای تمرینات حرفه ای تر به آمریکا رفتی. در این مورد بیشتر بگو.

خیلی دوران سختی را مانند تمام ورزشکارانی که برای المپیک و پارالمپیک آماده می شوند گذراندم، ساعت ۶ صبح روز های سرد زمستان وارد آب سرد استخر آزادی می شدم، اردوی برون مرزی و کلی آسیب را پشت سر گذاشتم. از تفریحاتم، خانواده و دوستانم گذشتم تا بتوانم حداقل رکورد خوبی را در پاریس به جا بگذارم ولی متاسفانه آسیب که البته جزوی از ورزش حرفه ای است اجازه این امر را نداد و نشد که آن اتفاق خوب بیفتد و اصلا دست من نبود.

کمیته ملی پارالمپیک یا فدراسیون اردوی تدارکاتی خوبی برای پارالمپیکی ها در نظر گرفته بود؟

بله خداراشکر بعد از جاکارتا این روند همینطور پیش رفت و با توجه به موفقیتی که توسط یک شناگر یعنی یک طلا و یک نقره کسب شد و ارزش کار شنا را کامل متوجه شدند که یک ورزشکار چقدر می تواند افتخار آفرینی و مدال آوری کند و پرچم را به اهتزاز درآورد. به همین خاطر نگاه ها به شنا عوض شد و همان طور که گفتم برای پاریس اردوی برون مرزی هم به کره رفتیم و امکانات خیلی خوبی داشتند. اردوهای داخلی هم ماهی ده یا دوازده روی به طور منظم برگزار می شد.

آسیبت قدیمی بود و یا در پاریس ایجاد شد؟

یک ماه قبل از پارالمپیک پاریس از طرف کمیته ملی پارالمپیک به کشور کره شهر ایچن رفتیم و دو هفته ای را در کمپ تمرینی آن ها تمرین می کردیم که خیلی شرایط خوب بود و روز آخر و در اوج فشار تمرین بودیم یعنی دوره ای بود که بعد از آن کم کم تمرینات برای پارالمپیک سبک می شد ولی روز آخر اردو که بعد از ظهرش بلیت برگشت داشتیم متاسفانه سوزشی در کشاله ران احساس کردم و بلافاصله هم تمرین را متوقف و یخ درمانی را شروع کردم. به ایران برگشتم و سونوگرافی انجام دادند که گفتند مورد خاصی نیست ولی چون درد داشتم یک هفته تمرین پای قورباغه را انجام ندادم و ام آر آی هم نرفتم چون اگر هر آسیب جدی بود فقط ذهنم را به هم می ریخت و برای بهبودش کاری نمی توانستم انجام دهم و هم خودم و هم کادر فنی صحبت کردیم که این کار را برای به هم نریختن ذهنم انجام ندهم. بعد از یک هفته استراحت دوباره به تمرین برگشتم و همه چیز خوب بود و حتی رکوردهایی که شنا کردم رکورد قابل قبولی بود. همه چیز خوب بود تا دو روز مانده به مسابقه ام در تمرین بسیار سبک قبل از مسابقه دوباره پایم در یک سرعتی کوتاه همان درد را احساس کردم که باز هم چون فقط دو روز به مسابقه مانده بود نتوانستم کاری انجام بدهم و فقط دو جلسه لیزر و سوزن درمانی انجام دادم ولی در نهایت این درد خیلی اذیتم کرد و نگذاشت در مسابقه عملکرد خوبی داشته باشم ولی باز هم می گویم کاری نمی شود کرد و قسمت بود.

از روند درمان هم بگو، با استراحت بهبود می یابد؟

بعد از برگشت بلافاصله ام آر آی انجام دادم و با سه تا چهار پزشک مشورت کردم که متاسفانه هر کدام یک نظر داشتند، یکی می گفت لخته خون دارم، دیگری از کشیدگی عضله و یکی از پارگی گرید یک گفت ولی همه این نظر را داشتند که ۲۰ جلسه فیزیوتراپی و استراحت فعال می تواند این را بهبود ببخشد و خداراشکر مثل این که آسیب خیلی جدی نخواهد بود.

به پارالمپیک توکیو اعزامت نکردند و پاریس با آسیب دیدگی پشت سر گذاشته شد، آیا شاهین ایزدیار قرار است ناامید شود و یا حق تان را در لس آنجلس خواهید گرفت؟

نه ناامید نمی شود و حداقل تا بازی های پاراآسیایی ژاپن که به امید خدا بتوانم پنجمین بازی های پاراآسیایی ام را تجربه کنم و تعداد مدال هایم را از ۲۴ تا افزایش بدهم و بتوانم رکورد دست نیافتنی را ثبت کنم.

هنوز هم ماهی پانزده میلیون تومان هزینه ماهیانه ورزش حرفه ای ات است؟

با این تورمی که پیش آمده است ۱۵ میلیون تومان دیگر به هیچ وجه جوابگوی ورزش حرفه ای نیست و خیلی بیشتر شده است.

خواسته ای از مسئولان چه تحصیلی و چه کاری داری؟

خواسته ی شخصی ندارم ولی درخواست کلی دارم که البته آقای دکتر کارگری رئیس کمیته ملی پارالمپیک طی مصاحبه ای گفتند حالا که جایزه وزارت با بچه های المپیک برابر شده است و از آن جایی که جایزه پای سکو کمیته ملی المپیک با پارالمپیک تفاوت خیلی زیادی داشت و گویا قرار است از این به بعد یکسان سازی پاداش ها انجام شود که این خیلی خوب و به حق است چون هیچ فرقی ندارد و چه بسا که بچه های پارالمپیک خیلی بیشتر هم زحمت می کشند چون مشکل رفت و آمد دارند و همیشه هم کمتر دیده شدند و درخواست دیگرم از مسئولان عالی رتبه صدا و سیما است تا ورزش پارالمپیک را خیلی بیشتر پوشش دهند. نه این که فقط بازی های پاراآسیایی و پارالمپیک را بخواهند در تلویزیون نمایش دهند چرا نباید مسابقات داخلی مانند خیلی از رشته های المپیکی مان نمایش داده نشود؟ مسابقات آسیایی و جهانی داریم چرا این مسابقات نباید دیده شود؟ این پخش تلویزیونی هم باعث دیده شدن بچه ها می شود و هم افرادی که تفاوت اندام دارند و یا کم بینا و نابینا هستند وقتی در منزل این مسابقات را می بینند و می شوند امید و انگیزه ای برای خود و خانواده شان انجام می شود که ببینند تنها نیستند و می توانند بیایند و همین برای آینده ورزش کشورمان خیلی می توانند مفید باشند.

به لژیونر شدن فکر نکردی؟

قبلا پیشنهاد داشتم ولی فکر نمی کنم و قبول هم نکردم.

طلبی از پاداش های قبل یا وعده ای که به آن عمل نشده باشد وجود دارد؟

خیر معوقه ای نمانده است.

حرفی از پاریس که قلب و ذهنت را هنوز مشغول خودش نگه داشته باشد.

اگر بگویم نه دروغ است؛ لحظه ای نیست که به این فکر نکنم که چرا این اتفاق افتاد و این همه تمرین، زحمت و وقتی که حالا جدای از هزینه گذاشته شد ولی چرا این همه تلاش  و زحمت به ثمر ننشست یک مقدار آزار دهنده است ولی با آن نمی شود جنگید و دیگر آسیب برای ورزش حرفه ای طبیعی است.

حرف پایانی شاهین شنای ایران برای این گفت و گو

ممنونم از مربی خیلی خوبم آقای خشایار حضرتی که مدت ۴ سال است با او تمرین می کنم و خیلی برایم زحمت کشیدند، دکتر گرجی عزیز که با او بدنسازی کار می کردم، دکتر اقبالی که از اساتید برجسته شنا هستند و همیشه به من مشاوره می دهند و از دکتر ایزدی که سرمربی پاراشنا هستند بسیار ممنونم. از آقای اصفهانیان و مجید سمیع زاده مدیریت استخر آزادی، کمیته ملی پارالمپیک، فدراسیون جانبازان و توان یابان  و همه که تلاش کردند من و امثال من با دغدغه کمتر به مسابقات برویم بسیار ممنونم.