اسپانسر می خواهم تا مدال های کاراته را درو کنم/ پرداخت حقوق و پاداش المپیکی، خواسته های ملی پوشان است

گروه ورزش تیترکوتاه – نسیم شیرازی: «بهمن عسگری» قهرمان نام آشنای کاراته کشورمان که همین چند روز پیش مدال نقره جام جهانی اسپانیا را به گردن انداخت این روزها از لذت بردن دو چندانش از کاراته ای می گوید که به جبر و اشتباه، چند سالی از آن دور بود و همه ی احساسات عجیب و غریب را تجربه کرد تا ققنوس وار به تیم ملی کاراته ایران برگردد تا از دل آن بهمن عسگری، حالا کاپیتانی با روحیه ای دوچندان و تجربه ای ۱۸ ساله زاده شود که می خواهد حالا حالاها در کاراته دنیا پادشاهی کند. ولی او مانند هر قهرمان دیگری برای پادشاهی کردن به دغدغه کم در این فشار اقتصادی نیاز دارد، او به اسپانسری که رقابت هایش را در کاراته وان و میادین بزرگ پشتیبانی کند نیاز دارد تا با آرامش به دل مبارزه بزند و  سال های از دست رفته را با قدرت پس بگیرد. بهمن عسگری این روزها خود یک کتاب است درباره خودباوری و الگویی از دوباره بلند شدن، تمرین و تلاش بعد از، از دست رفتن یک رویای بزرگ، که اگر حمایت باشد حالا حالاها از او در این رشته ای که گرچه فقط یک سال در المپیک حضور داشت ولی رقابت های جهانی بسیار بزرگی را همچنان دارد، مدال های درخشان خواهیم دید. کاپیتان تیم ملی کاراته ایران بعد از کسب نقره جهان پاسخگوی سوالات تیترکوتاه شد که در ادامه ماحصل آن را خواهید خواند.

جام جهانی کاراته رو پشت سر گذاشتید و نایب قهرمان شدید، برای شما که طلای جهان رو در اختیار دارید این نقره دلچسب بود؟

به طور حتم با توجه به رزومه خوب تیم ملی بزرگسالان کاراته انتظارات بالا است ولی از آنجایی که دو سال تیم ملی ایران به دلایل مختلف از جمله اعزام نشدن به مسابقات قهرمانی جهان دوبی و برآورده نشدن انتظاراتی که از خودمان در رقابت های مجارستان داشتیم، ناکام مانده بود و این در حالی که در همان رقابت های مجارستان هم شایسته گرفتن مدال بودیم ولی متاسفانه محقق نشد، این نقره جهان چسبید و خداراشکر می کنم که بعد از دو سال با توجه به کمبودهایی که تیم ملی داشت باز هم نتیجه خوبی گرفتیم و بیشتر بچه ها غیر از سه نفرمان که با تجربه بودیم بقیه اولین مسابقات جهانی شان را تجربه می کردند، آن ها جوانانی آینده دار هستند که در کنار با تجربه ها می توانند کارهای بسیار بزرگی انجام دهند و در آینده بیشتر از این جوان ها خواهید شنید. باز هم خدا را بابت مدال نقره جهان شکر می کنم و  معتقدم کار بزرگی انجام شد.

در دیدار فینال مقابل مصر شما فرصت جنگیدن برای کسب پیروزی را نداشتید، تصمیم فنی بود؟

به طور حتم کادر فنی با توجه به مشورت هایی که بین خودشان انجام می دهند و با مسابقاتی که بچه ها زدند ارنج را می چینند و ما هم سرباز تیم ملی هستیم. درست است که با توجه به تجربه ی ۱۷ ساله ای که در رده های سنی مختلف دارم بعضی وقت ها نکته ای باشد به کادر فنی انتقال می دهم که اگر از نگاه شان درست باشد، انجام می دهند و اگر به نظرشان درست نباشد هم که انجام نمی دهند. به طور کلی تصمیم نهایی را کادر فنی می گیرد و ما اطاعت می کنیم. در برابر مصر این اتفاق افتاد و کادر فنی بر این باور بود که به پنجمین نفر می رسد و برای خب برای ارنج پنجم بهترین بازیکن و فردی که با تجربه تر و صبور تر است می گذارند تا بتواند تیم را جمع و مدیریت کند و به نوعی عامل پیروزی تیم باشد و در بازی با مصر هم من نفر ۵ بودم ولی متاسفانه رقابت به من نرسید و این نتیجه حاصل شد ولی همان طور که گفتم بچه ها جوان بودند و آن جو، استرس و شرایط فینال را نتوانستند مدیریت کنند، کمیته ای که روز اول و دوم در مسابقه گذاشتند را این بار نتوانستند در فینال به نمایش بگذارند که این موضوع طبیعی است.

برای حضور در جام جهانی اردوها و مسابقات تدارکاتی که بتواند به تیم کمک کند کافی بود؟

اردوها خوب و متعدد بود، ما از اواسط یا اواخر بهار در اردو بودیم، چون مسابقات آسیایی داشتیم و بعد از رقابت های آسیایی هم مسابقات جهانی بود و ما مدام در اردو بودیم. با زحمت فدراسیون روسیه و ایران و زحمت هادی عرب تیم به مسابقات تدارکاتی خوبی در روسیه اعزام شد و در اردوها نیز استاد هروی جوانان و افراد مستعد را از رده های سنی مختلف و باشگاه ها به اردو می آوردند و با بچه ها تمرین و کمیته می زدند و می توانم بگویم شرایط خوبی را سپری کردیم. درست است کمبودهایی مانند اسکان داشتیم که واقعا خانه به دوش بودیم و یک بار در نصرت، بار دیگر در هتل المپیک و تبریز بودیم ولی در مجموع اردوهای خوبی را سپری کردیم و مهم تر از همه یکدلی و هم قسم شدن تمام بچه ها با هم برای موفقیت تیم ملی بود تا بعد از دو سال مدال جام جهانی را از آن خود کنیم که خداراشکر این اتفاق هم افتاد. ولی خب در این اردوهای خوب کمبودهای زیادی هم مانند پرداخت نشدن حقوق ها و ندادن پاداش مدال های آسیایی بچه ها بود. به هر حال قول هایی دادند که تا الان نه پاداش دادند، نه حقوق و نه قول ها انجام شده است.

در تصمیمی شوک برانگیز سنسی شهرام هروی بعد از مسابقات استعفا کردند، شما سال ها است که با او کار کردید، نظرتان درباره این خداحافظی که البته در فضای مجازی شخصی شان منتشر کردند چیست؟

استاد هروی سالیان سال برای تیم ملی کاراته بزرگسالان و کاراته کشورمان زحمات بسیاری زیادی کشیده و مربی تاریخ ساز کاراته ایران است که موفقیت های بسیار زیادی کسب کرده است و فکر نمی کنم حالا حالا ها سرمربی بیاید که بتواند نزدیک به افتخارات استاد هروی بشود ولی من کاملا به استاد حق می دهم چرا که بعد از هر مسابقه ای که می آیند مورد لطف و عنایت کارشناسان و دوست و دشمن هایی که دارد قرار می گیرد و هر فردی به خودش اجازه می دهد که درباره او خوب یا بد بگوید. فردی هم که بد می گوید به نوعی برخورد می کند که به سرمربی پرافتخار تیم بر می خورد. به هر حال ما یک رسم و رسوماتی داریم، نوع گفتن انتقاد، پیشنهاد، تعریف ها، تمهیدات و تمجیدها مشخص است ولی متاسفانه او هر بار از مسابقات حتی با کسب افتخار هم بر می گردد همیشه مورد عنایت کارشناسان قرار می گیرد و که البته استاد جوابی هم نمی دادند ولی دیگر سال های سال این موضوع را تحمل کردند و حالا بعد از این مسابقات که نقره ی جهان را هم کسب کردیم یکهو فشار زیادی به او آمد و تصمیم گرفت این موضوع را در فضای مجازی منتشر کند و امیدوارم که تصمیم احساسی باشد ومسئولان هوای استاد هروی را داشته باشند چرا که او یکی از سرمربیان خوب ایران است که خیلی بیشتر از این ها می توانند به بچه ها هم در بحث مدیریتی و هم تمرینی کمک بسیار زیادی کنند.

سجاد گنج زاده هم تیمی شما بود و حالا یکی از مربیان تیم ملی، نقش او را به عنوان یکی از اعضای کادر فنی چطور دیدید؟

من افتخار هم تیمی بودن ۱۵ ساله با سجاد را که واقعا مانند یک برادر برای هم هستیم دارم و سال ها کنار هم مسابقه دادیم، لحظه های خوشی را سپری و مدال ها و افتخارات زیادی را با هم کسب کردیم. این که الان او مربی تیم ملی است هم یکی دیگر از افتخارهای من است تا به تیم ملی و استاد هروی، بهمن عسگری و بقیه بچه ها کمک کند. از زمانی که او به بحث مربی گری ورود کرد تاثیر حضور و وجودش محسوس بود که چقدر کمک کننده در خودباوری، انگیزه و بعد فنی بچه ها بود، وجودش نعمت است و به عنوان کاپیتان تیم ملی قدردانش هستم، او تجربه ی بسیار زیادی دارد و قهرمانی آسیا، جهان، المپیک، بازی های آسیایی و هر افتخاری که امکان به دست آوردنش بود را از آن خود کرده است که در کنار هر فردی قرار بگیرد می تواند روحیه آن ورزشکار را چه در بعد فنی، چه انگیزه ای و روانی ده برابر کند. همانطور که گفتم از همان روز اول ورودش به تیم ملی بچه ها خیلی خوشحال بودند و تاثیرش را می شد به وضوح دید، به خصوص در روز مسابقات نکاتی را به بچه ها انتقال می داد که بسیار مثمر ثمر بود و همین جا از او ممنونم و قدردانش هستم.

قبلا قراردادهای کاراته حتی در بخش آقایان بسیار پایین بود الان وضعیت قراردادها به چه شکل شده است؟

شاید برای یک جوان قراردادهای ۵۰ تا ۷۰ میلیون تومانی قرارداد کمی نرمال و معمولی باشد ولی برای فردی که قهرمانی جهان، آسیا، بازی های آسیایی را دارد و این همه افتخار کسب کرده است واقعا عدد بسیار کمی است، متاسفانه فکر می کنم اصحاب رسانه در جریان و اصلا پیگیر این موضوع نیستند که چند نفر از قهرمان های جهان و آسیا مانند من، خدابخشی، امیر مهدی زاده، سجاد گنج زاده در لیگ های کاراته ایران مسابقه نمی دهیم. به ما مبالغی گفته می شود که گفتنش صلاح نیست و من و بقیه دوستان صلاح دانستیم که اصلا برای لیگ مسابقه ندهیم که از خانواده، کار، زندگی و تمرین های شخصی دور و به اردوهایی برویم که حداقل یک هفته از زندگی شخصی مان با مبلغ خیلی خیلی کم دور باشیم، این رقم قرارداد در شان یک قهرمان جهان نیست. امیدوارم اسپانسرها به سمت کاراته بیایند چرا که کاراته آینده بسیار درخشانی دارد و کارهای بسیار بزرگ تر از افتخار آفرینی هایی که تا حالا دیدید هم می تواند بکند تا جوانانی که کاری هم ندارند و اصلی ترین بیزینس شان تمرین و مسابقه دادن است و حال دل شان با همین خوش می شود در کاراته و لیگ کاراته باقی بمانند. اگر حامیان مالی بیایند رقابت بین اسپانسرها می تواند رقم قراردادها را شایسته قهرمانان این رشته کند ولی در حال حاضر یکی دو اسپانسر بیشتر نیست و ورزشکار برای امرار معاش حداقلی مجبور است با یکی از این تیم ها قرارداد ببندد.

بعد از نایب قهرمانی وعده ای برای پاداش به شما و تیم داده نشده است؟

قبل از این که تیم به مسابقات جهانی اعزام شود یک صحبت هایی انجام شد و قول هایی دادند ولی من به عنوان کاپیتان تیم ملی از سنسی هروی تقاضا کردم که مبالغ پاداش را نگوید چرا که با بچه ها هم قسم شده بودیم تا اول برای موفقیت برویم و بعد آن جا اگر به فینال رفتیم اعلام کنند که چه افرادی چه قول هایی دادند. دو سه نفر و فدراسیون کاراته، سنسی شهرام و یکی دو دوست دیگر نزدیک سرمربی و تیم ملی قول هایی دادند که امیدوارم به زودی به حساب بچه ها بنشیند تا بچه ها بتوانند کارهای عقب افتاده شان را انجام دهند. پیش تر گفتم بچه ها شغل آن چنانی ندارند، بعضی های شان هم در لیگ کاراته ایران نیستند و این پاداش ها می تواند کمک شان کند. ممنون می شوم که این پاداش ها را زودتر به حساب بچه ها واریز کنند تا بخشی از دغدغه بزرگ تیم ملی کاراته کمرنگ تر شود.

طلبی از فدراسیون و یا وزارت ورزش دارید یا به تمام وعده های شان عمل کردند؟

همان بحث حقوق ها است که امیدواریم فدراسیون هر چه زودتر به حساب بچه ها واریز کند و خیلی خوب می شود اگر این اتفاق بیفتد. امیدوارم وزارت ورزش، پاداش هایی که در رقابت های آسیایی و جهانی کاراته به بچه ها پرداخت می کنند را المپیکی محسوب کنند و معمولی پرداخت نشود. ما چندین بار این خواسته مان را گفتیم ولی امیدوارم حالا با حضور دکتر دنیامالی این موضوع محقق شود و رشته کاراته هم پاداش شان المپیکی پرداخت شود. بحث کاراته وان ها هست که با حضور دکتر دنیامالی قبل از اعزام ما به مسابقات جهانی اسپانیا انجام شد گفتیم که کاراته نیاز به حضور در لیگ های جهانی و نیاز به حمایت او و همکارانش دارد تا بودجه فدراسیون کاراته را بیشتر کنند و بتوانیم به لیگ های جهانی برویم، چون همین لیگ ها به ما می تواند در بحث سهمیه گرفتن مسابقات سال بعد جهانی کمک کند و همچنین به آمادگی مان هم اضافه خواهد کرد. چند نفر از بچه ها هم در رنکینگ یک تا سه بودند و من زمان المپیک دو سال رنکینگ یک بودم، سجاد گنج زاده، ذبیح ا... پورشیب، خدابخشی، صالح اباذری، خانم های کاراته کا چند نفرشان رنکینگ های بالا و تک رقمی بودند ولی الان که نگاه کنید شاید یکی دو نفر رنکینگ بهتری باشند وگرنه بقیه ما رنکینگ های ۳۵، ۳۲، ۳۶ هستیم و به همین خاطر است که تیمی مانند مصر از همه تیم ها پیشی می گیرد چرا که سه بازیکن شان در رنکینگ یک تا سه هستند و اعتماد به نفس و خودباوری شان در همان مسابقات شکل گرفته است. همه ی آن مسابقات بزرگ به تداوم آمادگی شان کمک می کند و امیدوارم این اعزام ها جدی گرفته شود چرا که ما بازی های آسیایی را در پیش داریم و این رقابت ها خیلی می تواند به ما برای گرفتن مدال های خوشرنگ ژاپن کمک کند تا کاروان ایران را هم به رتبه بالا برساند.

المپیک رویای شبانه روزی من بود و همه می دانستند بهمن عسگری اگر به المپیک برود می تواند بهترین مدال را کسب کند و یکهو این اتفاق افتاد و خیلی سخت بود ولی من روز به روز بهتر شدم. بیشتر بحث این است که هیچ وقت ناامید نشویم، هر اتفاقی که برای مان می افتد را بپذیریم، کسی موفق است که از شکست هایش، از تمام اتفاقات زندگی چه در زمینه بیزینس، ورزشی، تحصیلی درس بگیرد و اگر از آن چالش درس نگیریم و غرق آن چالش شویم مانند باتلاقی که برای بیرون آمدن از آن تلاش نکنی بیشتر فرو می رویم و غرق باتلاق می شویم. تمام تلاشم را کردم که بپذیرم، بعد دست و پا زدم و بارها تمرین کردم و برگشتم به بهمن عسگری که البته هنوز هم با بهمن زمان المپیک فاصله دارم ولی تمام تلاشم رسیدن به همان بهمن عسگری پیش از المپیک و حتی پیشی گرفتن از آن است تا بتوانم بهترین ها را برای خودم رقم بزنم

بعد از دوری و از دست دادن المپیک و اتفاق های عجیب و غریب بالاخره سکوت کاپیتان کاراته ایران شکست و با قدرت هم به کاراته برگشتید، از مسیری که این چند سال طی کردید بخواهید خیلی خلاصه بگویید به چه مواردی می توانید اشاره کنید؟

سه سالی می گذرد و واقعا روزهای سخت و دشواری را سپری کردم، نزدیک ۵۰ تا ۶۰ روز در خانه بودم، نزدیک دو ماه نمی دانستم صبح و شب چه زمانی می رسد و در همین روزها بود که با کتابی که یکی از دوستانم به من هدیه داده بود روبرو شدم و شروع به خواندن آن کتاب البته بعد از حدود دو ماه شدم، یعنی بعد از این که کمی خودم را پیدا کردم تا ببینم که دنیا تمام نشده و فهمیدم اتفاق افتاده است، از کابوس بیدار شدم، مدام فکر می کردم همه چیز خواب است و زمانی متوجه شدم که واقعا این اتفاق برایم افتاده و المپیک را از دست دادم و دیگر به آن نمی روم. کتاب را خواندم و در آن اصلی ترین موضوع پذیرش اتفاق هایی که برای مان می افتد بود و من آن روز پذیرفتم که بله این اتفاق برای من افتاده است. بعد از آن یواش یواش متوجه ماجرا شدم و پذیرفتم المپیک را از دست دادم و از آن چالش خودم را بیرون کشیدم، تمریناتم را شروع کردم و با توجه به این که می دانستم بهمنی هستم که اتفاق های بزرگ را رقم زدم، بعد از برگشتم به عشق افرادی که در سختی کنارم بودند، با من اشک ریختند، در کنار غمم بودند به خودم قول دادم که دوباره با قدرت برگردم و دل شان را شاد کنم و خداراشکر که در اولین رویدادی که برای مسابقات رفتم یعنی کاراته وان باکو توانستم بعد از دو سال دوری با بازیکنان فوق العاده آماده مدال نقره را به دست آورم. المپیک رویای شبانه روزی من بود و همه می دانستند بهمن عسگری اگر به المپیک برود می تواند بهترین مدال را کسب کند و یکهو این اتفاق افتاد و خیلی سخت بود ولی من روز به روز بهتر شدم. بیشتر بحث این است که هیچ وقت ناامید نشویم، هر اتفاقی که برای مان می افتد را بپذیریم، کسی موفق است که از شکست هایش، از تمام اتفاقات زندگی چه در زمینه بیزینس، ورزشی، تحصیلی درس بگیرد و اگر از آن چالش درس نگیریم و غرق آن چالش شویم مانند باتلاقی که برای بیرون آمدن از آن تلاش نکنی بیشتر فرو می رویم و غرق باتلاق می شویم. تمام تلاشم را کردم که بپذیرم، بعد دست و پا زدم و بارها تمرین کردم و برگشتم به بهمن عسگری که البته هنوز هم با بهمن زمان المپیک فاصله دارم ولی تمام تلاشم رسیدن به همان بهمن عسگری پیش از المپیک و حتی پیشی گرفتن از آن است تا بتوانم بهترین ها را برای خودم رقم بزنم. درست است که بیشتر مدال ها را گرفتم ولی هنوز دوست دارم مدال بگیرم و تکرارشان کنم، عطشم بیشتر و انگیزه ام بسیار زیاد است چون دوست دارم آن هایی که کنارم بودند و اشک ریختند را بیشتر و بیشتر هر روز شادشان کنم.

امیدوارم شانس با من یار باشد و میان افرادی که این مصاحبه را می خوانند یک اسپانسر خوب پیدا شود تا مسابقات را با دغدغه کمتری بروم و مدال آور باشم

هدف های بهمن عسگری؟

هدف های زیادی برای مسابقه دارم، مسابقات قهرمانی جهان و بازی های آسیایی مهم ترین آن ها است و در کنار این ها لیگ های جهانی زیادی هست و در صدد هستم که اسپانسر قوی پیدا کنم تا بتواند من را حمایت کند و اگر این اتفاق بیفتد ذهن من بازتر و تمرکز و توجهم روی تمریناتم بیشتر و بیشتر می شود تا دیگر دنبال بودجه و اعزام شدن یا نشدن و این که از کجا پول می آید تا اعزام شویم نباشم و راحت تر بتوانم تمرین کنم. هدفم فقط مسابقه دادن می شود و امیدوارم این موضوع برایم محقق شود و امیدوارم شانس با من یار باشد و میان افرادی که این مصاحبه را می خوانند یک اسپانسر خوب پیدا شود تا مسابقات را با دغدغه کمتری بروم و مدال آور باشم.

تصمیمی برای مربی گری دارید یا ماجراجویی قهرمانی شما هنوز ادامه دارد؟

سنی ندارم هنوز که به مربی گری فکر کنم، دوست دارم تا زمانی که برای فدراسیون کاراته و تیم ملی مثمر ثمر هستم تلاشم را بکنم و این قول را می دهم که سرباز خوبی برای کاراته ایران باشم، حتی شده یک قدم برای مدال آوری کاراته و کاروان ورزشی ایران داشته باشم ادامه خواهم داد. در حال حاضر فقط می خواهم مسابقه بدهم و از مسابقه دادن لذت ببرم و ویدیوهایی که بعد از مسابقه از مبارزات و تکنیک هایی که می زنم به من می رسد را تماشا کنم و از مبارزاتم حالا حالاها لذت ببرم تا بعد ببینیم که خدا چه زمانی در دلم خداحافظی از دنیای قهرمانی را به عنوان ورزشکار می آورد. حتی همین حالا هم که از خداحافظی بعد از حدود ۱۸ سال سابقه حضور در تیم ملی می گویم و تنها ورزشکاری هستم که در تمام رده های سنی قهرمان جهان شدم برایم بسیار سخت است ولی به خودم قول دادم تا زمانی که هستم بهترین خودم باشم، مدال های خوبی بگیرم تا خاطره خوبی به جا بگذارم.