رگولاتوری، مسیر گمشده پیشرفت صنعت نمایشگاهی ایران

امروزه مراکز نمایشگاهی با بدترین شرایط ممکن دست و پنجه نرم می کنند. متاسفانه نه تنها هیچ ارگان و سازمانی از آنها حمایت نمی کند بلکه هر کدام از آنها نسخه جدیدی برای این مراکز می پیچند.

 بحث برنامه ریزی و محتوایی صنعت نمایشگاهی نیازمند ساختار تشکیلاتی به عنوان سازمان صنعت نمایشگاهی است. وجود سازمان صنعت نمایشگاهی موجب ایجاد نظامی هماهنگ در تمام رسته های مختلف این صنعت از جمله بخش خدمات نمایشگاهی، چاپ و تبلیغات، غرفه سازی، برگزاری و حتی مدیران مراکز نمایشگاهی خواهد شد. 

متولی صنعت نمایشگاهی اصولا بخش خصوصی است. به عبارتی می توان گفت ماهیت بخش خصوصی فعال در صنعت نمایشگاهی از برگزارکننده، غرفه دار و مراکز نمایشگاهی تشکیل شده است. حتی برگزاری رویدادهای نمایشگاهی در سایت تهران (که مکانی دولتی است) نیز توسط برگزارکنندگان بخش خصوصی انجام می شود. در دنیا نیز بخش خصوصی متولی صنعت نمایشگاهی است اما تفاوت هایی نیز در این میان وجود دارد.

ما در ایران نیازمند یک رگولاتوری (تنظیم گر) در صنعت نمایشگاهی هستیم. این رگولاتوری باید تمام فرآیند اتفاقات صنعت نمایشگاهی کشور را به نفع مواردی از جمله تولید، توسعه صادرات، انتقال دانش و تکنولوژی، اشتغالزایی، تولید ثروت، افزایش درآمد و تولید ناخالص داخلی پیش ببرد. با وجود این رگولاتوری تمام قسمت ها آنالیز و نقاط ضعف و قوت شناسایی و انحرافات شناسایی می شود.

امروزه ممکن است از ادامه فعالیت کسی که در  این صنعت دچار انحراف شده باشد جلوگیری شود؛ اما با وجود رگولاتوری این انحراف رفع و شخص به خروجی موردنظر دست پیدا خواهد کرد. این رگولاتوری باید به سازمان صنعت نمایشگاهی تبدیل شود. یکی از راه های جایگزینی درآمد کشور در صنعت نمایشگاهی کشور اتفاق می افتد اما دیده نمی شود. به عبارتی باید گفت ما در صنعت نمایشگاهی به حوزه محتوا ورود نمی کنیم ولی در شکل و اجرا پای کار هستیم. وقتی رگولاتوری اتفاق بیفتد به حوزه محتوا نیز ورود خواهد شد.

 امروزه در کشور ما بالغ بر ۳۰ عنوان رویداد تخصصی در تعداد ۱۰۰۰ رویداد نمایشگاهی برگزار می شود. به عنوان مثال نمایشگاه تخصصی کشاورزی در ۳۰ مرکز نمایشگاهی کشور برگزار می شود. برخی از این نمایشگاه ها در بعضی از استان ها به دلیل ماهیت استانی در دو نقطه نیز برگزار می شود. وقتی ما سازمان صنعت نمایشگاهی داشته باشیم تمام این رویدادها مدیریت خواهد شد و تصمیم گیری ها از دوش بخش دولتی برداشته خواهد شد. این اقدام به دولت کمک خواهد کرد که بتواند نقش سازنده خود در توسعه صادرات را به خوبی ایفا کند.

وقتی رگولاتوری در صنعت نمایشگاهی کشور وجود داشته باشد به این صنعت با چشم ماهیت ملی نگاه خواهد شد. صنعت نمایشگاهی کشور آلمان انجمن مقتدری به اسم AUMA دارد. این انجمن به یک رگولاتور عمل می کند. این انجمن در ابتدا برگزارکنندگان را به بهترین حالت ممکن حمایت می کند و پس از گذشت مدتی که برگزارکننده بازار تجاری خود را پیدا کرد به مرور زمان حمایت خود را کم می کند. در کشور ما معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری، سازمان صنایع کوچک و شهرک های صنعتی ایران، اتاق بازگانی بودجه ای را برای صنعت نمایشگاهی اختصاص داده اند. از طرفی سازمان توسعه تجارت کشور ما نیز به فعالان این حوزه یارانه اختصاص می دهد. به عبارتی می توان گفت بودجه و یارانه های متعددی برای صنعت نمایشگاهی کشور در نظر گرفته می شود اما ما در عمل شاهد آن نیستیم.

سازمان صنعت نمایشگاهی می تواند تمام این بودجه ها و یارانه ها را با یکدیگر تجمیع  کند. این رگولاتور می تواند با این تجمیع بودجه از شرکت های برگزارکننده حمایت کند. امروزه ما در صنعت نمایشگاهی کشور بازاریابی برعکس انجام می دهیم و به دنبال غرفه دار می رویم. با وجود سازمان صنعت نمایشگاهی ما انتخاب خواهیم کرد که کدام غرفه در کدام نمایشگاه حضور داشته باشد. سازمان صنعت نمایشگاهی می تواند آموزش فعالان این حوزه را نیز به بهترین شکل ممکن انجام دهد. برخی از برگزارکنندگان کشور ما آموزش تخصصی این حوزه را نداشته اند و صرفا با گذراندن دوره هایی مربوط به صنعت نمایشگاهی توانسته اند رویدادهایی را برگزار کنند. امروزه ما از کدام سایت یا منبع می توانیم خروجی و گزارش نمایشگاه هایی که در داخل و خارج از کشور برگزار می شود را مشاهده کنیم؟ این نقطه ضعف بزرگی در صنعت نمایشگاهی کشور است. رگولاتور می تواند این اطلاعات را به صورت شفاف در اختیار شما قرار دهد.

امروزه مراکز نمایشگاهی با بدترین شرایط ممکن دست و پنجه نرم می کنند. متاسفانه نه تنها هیچ ارگان و سازمانی از آنها حمایت نمی کند بلکه هر کدام از آنها نسخه جدیدی را برای این مراکز می پیچند.

 امروزه سازمان توسعه تجارت، اتاق بازرگانی، بخش خصوصی و... ادعای تولی گری این صنعت را دارند. این فضا انرژی تمام فعالان صنعت نمایشگاهی کشور را می گیرد. ما باید به سمتی برویم که یک سازمان نمایشگاهی ایجاد کنیم تا این صنعت در مسیر صحیح خود حرکت کند. امروزه برگزاری نمایشگاه ها در شرایط سختی برگزار می شود و غرفه ساز، برگزارکننده و مراکز نمایشگاهی با مشقت زیاد اقدام به برگزاری رویدادها می کنند؛ حال اگر ما بتوانیم متولی گری این صنعت را به سازمان صنعت نمایشگاهی بسپاریم نواقص خود را برطرف و ظرفیت خود را در بین المللی شدن و افزایش کیفیت بالا خواهیم برد.

یک دستگاه نمی تواند متولی صنعت نمایشگاهی کشور باشد،  با مجموعه ای از سازمان ها باید سازمانی قوی تشکیل داد تا رگولاتوری صنعت نمایشگاهی را انجام دهد. البته نباید فراموش کرد که این رگولاتوری ها در جهت هم افزایی خواهد بود نه کنترل. این دو مورد را باید از یکدیگر تفکیک کرد.