در وصف خلیل خان و نگاهش به زندگی

شاخص امید به زندگی در عصر مدرن و خصوصا در کشور ما آنقدر پایین آمده که وقتی آدمها از سن هفتاد سالگی عبور می کنند، ما آنها را کهنسال خطاب می کنیم. به قول معروف آفتاب لب بومند در ذهن دیگران! 

هفته قبل زنده یاد خلیل محمودی از پیشکسوتان صنایع دستی و صنعت فرش دستباف در سن ۷۱ سالگی دار فانی را وداع گفت. این مرد که یک دهه پایانی عمر خودش را در مطبوعات سپری کرده بود، اشتیاق شگرفی به زیستن داشت و معتقد بود سن و سال ربطی به حال و احوال آدمی ندارد.

ذوق او برای لذت بردن از زندگی آنقدر رنگ و لعاب داشت که اطرافیانش را هم متاثر کرده و همه فکر می کردیم دهه ۹۰ حیاتش را هم خواهد دید. از آنجا که ساعت کار را خیلی قبول نداشت، از صبح زود تا آخر شب به کار مشغول می شد و به گواه اطرافیان، ورودش به هر کسب و کاری باعث جنب و جوش پرسنل و جابجایی اعداد و ارقام درآمدی بود. 

در روزهایی که سردبیر پایگاه خبری گسترش نیوز بودم، به خاطر دارم که نیمه شب یک روز تعطیل با من تماس گرفت و از من خواست خبر آسفالت شدن یک کیلومتر از جاده ای فرعی در اصفهان را که جزو موارد عملکردی یک شرکت صنعتی بود، در سایت درج کنم. به ایشان گفتم آقای محمودی! این محتوا ارزش خبری خاصی ندارد کاش تا صبح صبر می کردید!

او با عذرخواهی از اینکه بنده را از خواب بیدار کرده توضیح داد: امروز روز کارگر بوده...ظاهرا در ساعت های پایانی این پروژه کوچک، بارندگی شدیدی آغاز شده و متاسفانه کاهش میدان دید و مسائل دیگر باعث شده یکی از کارگران دچار شکستگی مچ پا شود. به احترام آن کارگر می خواهم خبر را همین حالا منتشر کنیم و برایشان بفرستیم.

این اواخر اقدام به خرید یک روزنامه نسبتا ورشسکته به نام «جهان اقتصاد» کرده و در یک بازه زمانی حدودا دو ساله آن را به چرخه حیات بازگرداند. برنامه های توسعه ای متعددی نیز برای آینده داشت و هیچ تصمیمی هم برای بازنشستگی خودش نگرفته بود. 

من و دیگر همکاران، فراموش کرده بودیم که او در دهه ۷۰ زندگی به سر می برد و هربار از برنامه ها و ایده های خودش در سال های پیش رو تعریف می کرد، ما حس می کردیم یک جوان ۳۰ ساله از امید و آرزوهایش حرف می زند. این مرد  فقط زنده نبود، بلکه زندگی می کرد.

خب! از آنجا که اَجَل بر اساس فکر و عقیده ما عمل نمی کند، او در یک بازه زمانی بسیار کوتاه به بیماری خود ایمنی مبتلا شد و متاسفانه خیلی زود از دنیا رفت.

خلیل محمودی را به واسطه خدمات ارزشمندش در حوزه فرهنگ و هنر، در قطعه نام آوران به خاک سپردند. هرچند او در ذهن من نه به خاطر خدماتش بلکه به واسطه علاقه چشمگیرش به زیستن و شوق به آینده، نقش بسته و ماندگار خواهد بود.

روح خلیل خان قرین رحمت و مغفرت