دعوا سر استقلال است نه سر فلسطین!

سال هاست که این جنس صحبت ها را در محافل مختلف اعم از سیاسی و غیر سیاسی ، داخلی و خارجی و حتی در میان برخی مردم کوچه بازار می شنویم، اما واقعیت چیست؟!

براساس آمارهای مرکز عربی واشنگتن دی سی در تاریخ ۴ آگوست ۲۰۲۲ مهم‌ترین کشورهایی که حمایت‌های مالی از فلسطین (تشکیلات خود گردان/ محمود عباس) داشته‌اند عبارتند از : اتحادیه اروپا که سالانه بیش از ۶۰۰ میلیون یورو به فلسطینی‌ها کمک می‌کند و بعد از آن ایالات متحده در رده دوم کمک کنندگان به فلسطینی هاست !

دولت بایدن در سال ۲۰۲۱ تقریباً ۲۵۰ میلیون دلار کمک کرده است. در این گزارش آمده است ؛ بزرگ‌ترین کمک‌کننده از میان کشورهای عربی ؛ سعودی ها هستند که با ۴ میلیارد دلار رتبه اول و بعد از آن امارات (۲/۱ میلیارد دلار)، الجزایر (۹۰۸ میلیون دلار)، قطر (۷۶۶ میلیون دلار) و کویت (۷۵۸ میلیون دلار) کمک سالیانه به فلسطینی ها دارند .

نکته جالب اینجاست که ایران در این فهرست حتی در میان ۱۰ کشور اول هم قرار ندارد.

همچنین المانیتور نیز با ارائه آماری می‌نویسد: «در نگاهی به اینکه کدام کشورها به غزه تعهد برای حمایت مالی داده‌اند، مصر و قطر پیشتاز هستند و هر کدام متعهد شده‌اند ۵۰۰ میلیون دلار به غزه کمک کنند». همچنین آمریکا، سازمان ملل و اروپا در رده‌های بعدی کمک به فلسطینی ها قرار دارند. اتحادیه اروپا؛ چین؛ آلمان و بریتانیا نیز در رده‌های بعدی فهرست المانیتور می باشند. در این فهرست نیز اثری از حضور و حمایت مالی ایران از فلسطین نیست.

در میان آمارهای مختلف در همه این سال‌ها تنها دو خبر درباره کمک‌های مالی ایران وجود دارد که مبلغ آن هم در مقایسه با اهداکنندگان اصلی، بسیار ناچیز است. حدود ۲۰ میلیون دلار؛ طی همه این سال‌ها در مقابل فقط ۴میلیارد دلار عربستان سعودی آن هم در یک سال!سال ۱۳۸۵ نیز به گفته؛ خبرگزاری جمهوری اسلامی به نقل از دکتر متکی وزیر امور خارجه وقت نوشت دولت جمهوری اسلامی ایران ۵۰ میلیون دلار برای کمک به مردم فلسطین اختصاص داد. که جمع کمک های ایران طی این سال ها به ۱۰۰ میلیون دلار هم نمی رسد در مقابل کمک ۲۵۰ میلیون دلاری آمریکایی ها !

این‌ها تنها اسنادی است که از کمک‌های مالی ایران به فلسطین به چشم می‌خورد که در مقابل کمک های کشورهای دنیا یک درصد هم نمی شود.

کمک های جمهوری اسلامی عمدتا انتقال فناوری های نظامی در حوزه های مختلف و تربیت نیروهای متخصص بوده است. دیدگاه جمهوری اسلامی ایران بومی کردن تخصص ها و روی پای خود قرار گرفتن کشورهای اسلامی است .

اشغال فلسطین در سال ۱۹۴۸ رخ داده است و انقلاب ایران سی سال بعد از آن یعنی در سال ۱۹۷۹ اتفاق افتاد . هنوز انقلاب سر پا نشده بود که توسط دولت کارتر؛ معمار تحریم ها بر علیه ملت ایران مورد تحریم واقع شد ؛ آشوب های داخلی در مناطق کردی؛ عربی و بلوچستان شکل گرفت و جنگ تحمیلی بر انقلاب اعمال شد.

همه این دعواها فقط یک علت داشت؛ آن هم اینکه استعمارگران نمی توانستند بپذیرند؛ کشوری که یک روز مستعمره آنان بوده حالا از دستشان درآمده و استقلال پیدا کرده است همین . دعوا نه سر فلسطین است؛ نه سر انرژی هسته ای نه هیچ چیز دیگر؛ دعوا بر سرعزت و استقلال مردم یک کشور کهن است.