المپیک پاریس؛ حسرت و تکرار حق خوری ها

گروه ورزشی تیترکوتاه- نسیم شیرازی: چند روزی از رقابت های سابریست های کشورمان در المپیک پاریس گذشته است، رقابت هایی که برای ما ایرانی ها هم بسیار خاص گذشت، با شکست سابریست های آمریکا هیجان زده شدیم و با باخت عجیب مقابل مجارها حسرت خوردیم و عصبانی و مغموم در جنگ با فرانسوی ها غمگین و نا امید کار را به پایان رساندیم تا حسرت مدال شمشیربازی باز هم در یک قدمی کسب آن باقی بماند. "علی پاکدامن" هنوز هم عصبانی و پر از حسرت از دست رفتن مدال است، او هنوز هم حس شیرین پیروزی مقابل آمریکا را حسرت کسب نکردن مدال یاد می کند و هنوز هم مانند جنگنده ای که تا آخرش رفته و به هدفش نرسیده منتظر گرفتن حقش از رقابتی است که جانانه جنگید و امتیاز آور برای رقابت های تیمی تیم ملی ایران هم بود. گفت و گوی تیترکوتاه را با کاپیتان تیم ملی سابر ایران در ادامه خواهید خواند.

توصیف علی پاکدامن از المپیک پاریس؟

 المپیک پاریس یعنی حسرت و اندوه، یعنی از دست دادن و بدشانسی، تکرار ناداوری، تکرار حق‌خوری ها ، در حال حاضر حس هایی که المپیک پاریس با خود دارم همین است.

قبلا ورزشکار کره ای را شکست داده بودی، گرچه او قهرمان المپیک شد ولی می توان فشار بازی های المپیک را سد راهت مقابل این سابریست بدانیم؟

من ورزشکار کره‌ای را دو بار در سال های 2015 و همین حدود سه ماه پیش در سال 2024 شکست داده بودم، ولی او در پاریس ورژن خیلی آماده‌تری از خودش را به نمایش گذاشت و خب این ورژن او را قهرمان المپیک هم کرد. ای کاش جای دیگری یعنی یک مرحله بعد به او می خوردم.

آمریکا البته که تیم اسم و رسم داری در شمشیربازی است ولی در رقابت با تیم سابر ایران حتی با حمایت داوری هم حریف نشدند و جانانه این تیم را شکست دادید.

آمریکا تیم خیلی بزرگی بود، تیم یک رنکینگ که در همین مسابقات هم مدال گرفته بود و تنها مسابقه‌ای که مدال نگرفت همین المپیک بود و خدا را شکر توانستیم که این بازی را دربیاوریم و به نحو احسن پایان بدهیم؛ خوشحالم که توانستم نماینده شایسته‌ای برای کشورم باشم و کاری که باید را به درستی انجام دادم، همان جانانه!

هنوز هم شیرینی آن برد را که نقش پررنگی در به دست آوردنش داشتی، همراه داری؟

شیرینی برد آمریکا همراه مان هست ولی ای کاش با مدال و شیرینی برد مجارستان همراه می‌شد.

ژیلاگی و مجارها این بار خوش شانس بودند و تک امتیازهایی را شاید بتوان گفت هدیه گرفتند که باعث باخت ایران شد، تلاش خودت برای این رقابت کاملا آشکار بود ولی راهی نبود که روی پیست قدرت داوری را کمرنگ تر کرد تا به راحتی امتیاز شما را به حریف ندهند؟

واقعا امتیازها را به مجارها دادند، یعنی هر ضربه‌ای اگر ۲۰ درصد ۳۰ درصد می‌شد به مجارها می دادند و آن ها توانستند برنده این موضوع شوند.  خیلی جدی و قطعا ما بیرون پیست به نفوذ و قدرت داوری به نفع مجارها بازی را واگذار کردیم.

بازی با فرانسه هم ناراحت کننده و هم غم انگیز برای بیننده ها بود. همه از ناداوری کلافه بودند ولی عصبانیت و ناامید شدن بچه ها که حتی توی چهره ی تیم هم گاهی معلوم بود ناراحت کننده بود، این ناامیدی یا تسلیم شدن یک جاهایی از مسابقه را قبول دارید؟

می توانم بگویم بعد از باخت به مجارستان همه شیرازه تیم از هم پاشید، برای ما سخت بود چون طی دو ساعت ریکاوری باید به حالت قبل برمی گشتیم در حالی که برای فرانسوی‌ها اتفاق تلخ بازی با مجارها نیفتاده بود، آن ها به کره آن هم با اختلاف باخته بودند و با ذهن جمع و جورتر و بدون تنش بازی شان را انجام دادند.

گفته بودی مجارها پول هایی به داوران می دهند و میخرند. یعنی ورزش مجارستان مدال هایش را مدیون مافیایی است که در المپیک ایجاد کرده؟

چیزی که من دیدم حس و بوی آن، بوی پول بود، انگار یک پولی رد و بدل شده، یک چیزی هست و احساس می کنم که مافیایی پشت پرده می خواست که مجارستان مدال بگیرد چون در سابر انفرادی مدال نگرفته بودند و واقعا به نظرم مدال‌ها تقسیم می شود، در سابر انفرادی ایتالیایی ها مدال گرفتند و حالا باید مجارها می گرفتند، فرانسه در اروپایی‌ها، در انفرادی یک مدال اروپا، یک مدال آسیا و یک مدال هم آفریقا داشت و در بخش تیمی هم دو مدال اروپا و یک مدال آسیا گرفت.

گذشته از درست بودن و نبودن تصمیم داوران، نوعی بی پناهی ایران در رقابت های شمشیربازی دیده می شد، انگار وسط جنگی نابرابر شمشیر می زدید و به نوع خودمانی انگار شمشیربازی در المپیک خودی محسوب نمی شد.

دقیقا همین است، بی‌پناهیم دیگر. ما باید کرسی جهانی داشته باشیم و برای داشتن کرسی جهانی باید زور داشته باشیم که پست را به دست آوریم و فقط هم تصاحب پست نیست، فردی هم که بتواند پست را بگیرد باید زور داشته باشد تا بتواند حق ورزشکار را بگیرد و من هم معتقدم این یک جنگ نابرابر است و انگار واقعا شمشیربازی برای اروپایی ها است و برای ما نیست.

خاطره ای که درباره بائو در مورد گذاشتن فیلم بازی به عنوان عملکرد بد گفته بودید رفتار عجیب بود، آیا خصومت شخصی در میان بود و یا واقعا اشتباهات فاحشی در آن مسابقه داشتید که اینگونه استفاده شد؟

ببینید کریستین بائو عجیب است، آدم درستی نیست و مشکلش از جایی با من شروع شد که بازیکنانش را می بردم، من در گرجستان دو بازیکنش را بردم، در همان رقابت های مجارستانی که فیلم بازی من را گذاشته بود بازیکن اصلی اش که کاپیتان تیم ملی فرانسه بود را بردم و مدال گرفتم و همان جا هم جوابش را دادم که اگر بازی بعد میخواهی پخش کنی بازی شانزده تای من را پخش کن که ورزشکارش را پانزده بر هشت برده بودم، بائو آدم مریضی است و معتقدم کسی که این کار را انجام می دهد آدم مریضی است.

چرا شمشیربازی با تعداد کم ورزشکارانش در سطح ملی چه در گذشته و چه حالا هیچ وقت تیم همدلی نشد و خب این موضوع اصلا پوشیده هم نیست؟

درباره این سوال بعدا سر فرصت جواب خواهم داد ولی واقعا بله دیگر مساله پوشیده ای نیست، شاید نباید علی پاکدامن این همه سال نفر یک باشد و شاید تنها دلیلش همین می تواند باشد.

برای لس آنجلس چه مواردی حداقل به خودت که بازیکن امتیاز آور تیمی بودی کمک می کند تا بتوانی با قدرت ادامه دهی؟

برنامه من این است که تا لس‌آنجلس بروم و تمام تلاشم را برایش خواهم کرد. کاری هم به کسی ندارم، هر کاری که لازم باشد انجام می دهم تا قوی ادامه بدهم و به هدفی که دارم برسم.

پیمان فخری خیلی دیر به تیم اضافه شد، اگر زودتر حضور داشت فرقی می کرد؟

پیمان فخری واقعا دیر به ما اضافه شد، اگر زودتر می آمد به طور حتم فرق می‌کرد، بودن پیمان فخری در کنار ما خیلی بیشتر از این ها می توانست به ما کمک کند ولی حیف که پیمان فخری فقط حدود سه ماه با ما بود.

به جمع ۴ تیم نهایی رسیدید، آیا قولی، حرفی درباره پاداش یا نشانه ای برای قدردانی از طرف هر نهاد مسئولی از فدراسیون تا کمیته ملی و وزارت ورزش داده شده است؟

نه هیچ قولی یا حرفی راجع به پاداش به ما نزدند و هیچ نشانه‌ای و چیز خاصی نیست.