جای خالی والیبال ایران در المپیک، افسوس داشت/ هدف شان، گرفتن مدال آسیایی بود نه المپیک!

گروه ورزش تیترکوتاه: جای خالی والیبال ایران در المپیک پاریس با وجود عملکرد نه چندان دلچسب والیبال ایران طی سال های اخیر باز هم به چشم می آمد آنقدر که در تمام روزهای المپیک حسرت حضور تیم ملی والیبال کشورمان با هر بازی بلندقامتان والیبال دنیا به دل مخاطبان ورزش می نشست و انگار این المپیک برای علاقه مندان به والیبال و ورزش یک جورایی نصفه و نیمه به پایان رسید. والیبالی که طرفداران بیشمار آن در ایران نگران روزهای بعد از این هم هستند و نمی دانند مدیران این رشته مردمی چه برنامه ای برای المپیک بعدی دارند. غیر از این خبرهای عجیب این روزها در مورد انگشت اتهام به سمت بازیکنان جوان برای مقصر دانستن نریسدن به المپیک هم معادله والیبال را پیچیده تر هم کرده است. با این حال محمد وکیلی سرمربی سابق تیم ملی والیبال نوجوانان معتقد است همه مقصر این عدم صعود هستند و باید از همین امروز برای المپیک بعدی گام برداشت. گفت و گوی تیترکوتاه با کارشناس و تحلیلگر والیبال ایران را درباره المپیک و چگونگی ورود والیبال ایران به المپیک را در ادامه خواهید خواهید خواند.

آقای وکیلی ایران هستید یا در حال بررسی پیشنهادهای خارجی؟

هنوز ایران هستم، یکی دو پیشنهاد خارج از کشور دارم ولی بنا به شرایطی فکر می کنم در ایران بمانم وکارهایم را همین جا دنبال کنم.

المپیک، بدون تیم والیبال ایران برای شما چطور گذشت؟

واقعا جای تیم ملی والیبال ایران در المپیک خالی بود، وقتی در صفحه تلویزیون مسابقات مختلف المپیک به خصوص والیبال را می دیدیم احساس اینکه چقدر می توانستیم در آن مسابقات باشیم، خوب بازی کنیم و بدرخشیم و نبودیم خالی بود. کاروان ورزش ایران در ورزش های گروهی تیمی به همراه نداشت و همه ورزش های انفرادی بودند و می توانم بگویم واقعا جای رشته هایی مانند والیبال، بسکتبال  و حتی هندبال و واترپلو هم خالی بود ولی هیچ کدام از این تیم ها به خاطر این که هر کدام مشکلات خاص خودشان را داشتند در این رقابت ها نبودند، تغییرات مدیریتی یکی از آن مشکلات بود، والیبال که از یکی دو سال قبل آن بدون برنامه بود و تمام هدف شان گرفتن مدال آسیایی بود و همان موقع که با تیترکوتاه و سایر رسانه ها هم مصاحبه داشتم گفتم آن مدال آنقدرها هم برای مان ارزش نداشت و ای کاش برای المپیک برنامه ریزی می کردیم. ولی واقعا جای تیم ایران خالی بود چرا که والیبال ایران استعدادهای نابی دارد و آن هایی که آن جا بازی می کردند بعضی های شان از بچه های ما بهتر بودند ولی همه بهتر نبودند و خیلی از تیم ها بودند که قبلا به ما باخته بودند ولی در المپیک حضور داشتند که این افسوس و احساس ناراحتی که همه جامعه والیبال به خاطر عدم حضور تیم ملی والیبال داشتند در من هم وجود داشت.

والیبال المپیک و تغییراتی که در تیم ها انجام شده بود را چطور دیدید؟

بیشتر بازی ها را تماشا کردم و به جز تیم هایی مانند مصر، کانادا و صربستان می شود گفت بقیه به نوعی شایستگی خودشان را اثبات کردند. برزیل با تیمی با تجربه تر به پاریس آمده بود، اسلوونی فوق العاده بود، لهستان با تمام قوا حضور داشت، ژاپن با تمام تلاشی که کرد در امتیاز آخر نتوانست وارد 4 تیم نهایی شود، فرانسه به مرور بهتر شد و شاید روزهای اول المپیک فرانسه را کسی شانس اول قهرمانی نمی دانست و شاید روی ایتالیا، اسلوونی، ژاپن و آمریکا بیشتر حساب می کردند. تیم آرژانتین هم تقریبا متوسط بود و می توانم کنار سه تیمی که اول گفتم بگذارم ولی 8 تیم دیگر قابلیت بازی های خوب را داشتند به خصوص اسلوونی، ژاپن و ایتالیا و باید بگویم میدان المپیک میدان تجربه هم هست و اگر ایتالیا چهارم می شود به خاطر جوانی تیمش نسبت به آمریکا، لهستان و فرانسه است ولی نمی توانیم بگوییم فرانسه فوق العاده بود چرا که فراز و نشیب هایی داشت ضمن این که برزیل هم با شرایط سنی بالا گرچه تجربه بالایی داشتند ولی بازیکنان به جایی رسیده بودند که آن قدرت لازم را برای مبارزات سنگین المپیک نداشتند، تلاش شان ستودنی بود و احتمالا همه دوست داشتند برزیل یک پای فینال هم باشد ولی زورشان به ادامه مسیر المپیک نرسید.

و در نهایت فرانسه پر فراز و نشیب قهرمان شد.

بله ولی قهرمانی فرانسه این گونه نبود که تیمی بهتر از فرانسه نباشد. به عقیده من فرانسه جایی را که باید برای پیروزی مدیریت می کرد را خوب انجام داد و برد و از جایی که شروع کرد مثلا از لیگ ملت ها بخواهیم نگاه کنیم فراز و نشیب های زیادی داشت ولی بالاخره به ترکیب دلخواهش رسید و حضور 10 هزار تماشاگر هم برایش تاثیر داشت تا در بازی های حساس و نزدیک شرایط خودش را تحمیل کند، کار گروهی شان هم خوب بود ولی یک سر و گردن از بقیه تیم ها بالاتر نبود و شاید اگر ژاپن به مرحله نهایی می رسید کار برای فرانسوی ها سخت تر می شد با این حال مغموم ترین آدم ها در این المپیک به نظرم همان ژاپنی ها بودند که در امتیاز 24 بر 21 مقابل ایتالیا گیر کردند و نتوانستند جزو 4 تا بروند در حالی که تیم بسیار خوبی داشتند که مشخص نیست این تیم 4 سال بعد هم بتواند با همین ترکیب بماند یا خیر.

این روزها می شنویم که مقصر عدم صعود والیبال ایران به المپیک را گردن بازیکنان می اندازند. نظر شما در این باره چیست؟

وقتی یک تیم موفق می شود همه ی مجموعه در آن دخیل هستند و وقتی موفق نمی شود باز هم همه دخیل هستند و نباید گردن قشر خاصی انداخت و هر فردی در نقشی که به او برای بالا بردن سطح کیفی یک تیم محول شده مسئول هستند، اگر هر کدام ایفای نقش خوبی نداشته باشند می توان گفت توجه لازم را به این که چه رویداد مهمی می روند را نداشتند. ما دو سالی هست که در کش و قوس کارهای مدیریتی و سلیقه های مختلف هستیم و متاسفانه در این آخرین فرصت ها هم تصمیمات بر اساس نگاه عالمانه پیش نرفت و مربی را آوردند که شاید باید مطالعه بیشتری می کردند و اگر آوردند شاید باید روی آن می ایستادند و فکر نمی کنم تغییرات به این نوع حرفه ای باشد چرا که ما مثل کشورهای عربی نیستیم که وسط مسابقات مربی تغییر دهیم و وقتی آوردیمش و فکر می کنیم با مطالعه آوردیم باید تا نتایج آخر نگه داشته و بعد قضاوت کنیم و اگر نمی خواستیم هم که از همان روز اول نباید می آوردیم.

این نشان می دهد که ما در آوردن مربی مطالعه و آن حساسیت هایی که باید روی مربی خارجی داشته باشیم را نداشتیم و این شد که نباید می شد. البته والیبال ما از دو سال قبل کمی از ریل خارج شده بود و دوران افولش را می گذارند که ادامه داده شد و یکی دو جا کار فیر پلی انجام ندادیم، مثلا تیم ما با ایگور کولاکوویچ به المپیک رفت و سهمیه گرفت ولی نمی دانم چرا با او ادامه ندادیم و الکنو را آوردیم و پشت او هم نایستادیم و او را هم تعویض کردیم که این تغییر و تحولات نشان دهنده خوب مطالعه نکردن ما است، ضمن این که مربیان ایرانی ما هم مربیان جوانی هستند که میادین خیلی بزرگ را ندیدند و باید سال ها کنار مربیان خارجی کار کنند تا پخته شوند و شاید عدم تجربه بزرگ برای خارج از میادین آسیایی یکی دیگر از دلایل ناکامی مربیان داخلی باشد چراکه باید برای لیگ ملت ها و المپیک تجربه کافی را داشته باشیم که نداشتیم و بعضی از مربیان مان را هم در این راه سوزاندیم که البته ریسک کردیم و اگر می گرفت شاید می توانستیم خیلی روی آن مانور کنیم که با مربی ایرانی نتیجه گرفتیم و حالا این نتیجه نگرفتن را دیگر نباید گردن دیگران بیندازیم.

به نظر من بازیکنان مان هم حال خیلی خوبی در مسابقات نداشتند، از لیگ ملت ها که نگاه شان می کردیم چهره بشاش مبارزه گری که از والیبال لذت ببرند نمی دیدیم و همیشه در این فکر بودند که بعد از باخت چه جوابی بدهند، تیم از لحاظ روحی افت شدیدی کرده بود و وقتی تیم از لحاظ روحی افت می کند دیگر از لحاظ تکنیک و تاکتیک هم نمی تواند آن کارایی لازم را داشته باشد و من باز هم می گویم که اگر نتیجه نگرفتیم همه مجموعه در این نتیجه نگرفتن شریک هستند همانطور که در نتیجه گرفتن همه شریک هستند.

والیبال ایران چهار سال زمان دارد تا خودش را به لس آنجلس برساند، برای این راه سخت چه باید کرد؟

فکر می کنم برای رفتن به المپیک لس آنجلس همین الان هم چند روز را از دست دادیم، چند روزی از المپیک گذشته و همین قدر زمان از دست داده ایم، ما باید از مشکلاتی که طی دو سه سال اخیر داشتیم پند بیاموزیم و نگاه عالمانه ای داشته تا در آن فقط منافع شخص یا گروهی نهفته نباشد چرا که منافع ما منافع ملی و کشور ما است و هر فردی که می تواند به کشور ما بیاید و کمک کند چه در داخل و چه خارج کشور باید شرایطش را بررسی دقیق انجام دهیم، ظرفیت بازیکنانی که داریم همه باید روی کاغذ بیاید و روی یکی یکی آن ها بحث کنیم و با توجه به شرایط سنی، تجربه و چهار سال بعد شان ببینیم از کجا باید شروع و کجا ختم کرد.

این که هدف ما مسابقات آسیایی دو سال بعد باشد و یک مدال هم آن جا بگیریم در حقیقت کار مهمی انجام نمی شود چرا که این کار را قبلا بارها انجام دادیم و هیچ افتخار بزرگی در سطح دنیا در مسابقات قاره ای به ما نمی دهند؛ باید انتخابی المپیک برای مان مهم باشد که اول کسب سهمیه کنیم و بعد برای انجام بازی های خوب در المپیک برنامه ریزی داشته باشیم. برای مربی فکر می کنم گروهی که تعهد و زمان لازم را داشته باشند باید بیاوریم که چهار سال اینجا بمانند و مربی پروازی نباشند، لیگ ایران را نگاه کنند، چه بازیکنانی که در لیگ ایران هستند چرا بازیکنانی که خارج از کشور توپ می زنند را رصد کنند و از همه ی ظرفیت ها استفاده کنند ضمن این که ما در زمینه سخت افزار هم مشکل داریم.

در این مدت واقعا چیزی را نساختیم که بخواهیم کمپ خوب یا زمین های خوب مختلفی داشته باشیم تا چند تیم بتوانند با هم مانند کشورهایی مانند برزیل، روسیه، لهستان، ژاپن در کمپ باشند. ما فقط یک سالن ورزشگاه آزادی را داریم با تعداد زیادی تیم در رده های مختلف سنی در هر دو بخش خانم ها و آقایان که فقط با یک مجموعه کوچک نمی توانیم همه را با هم سرویس دهیم و فکر می کنم در عین حال که نگاه مان به المپیک است و می خواهیم تیم را درست کنیم از الان باید شروع به ساخت ظرفیت ها هم بکنیم تا یک کمپ خوب برای تیم ملی بزرگسالان مان داشته باشیم و به ترتیب برای بقیه رده های سنی مان کمپ درست کنیم.

باز هم می گویم هر روزی که می گذرد ما زمان را از دست می دهیم و یک روز از برنامه عقب می افتیم، بهتر است خیلی شفاف فکر کنیم که برای رفتن و درخشیدن در المپیک چه ابزاری، چه مربی، چه افرادی باید در اختیار داشته باشیم و صادقانه کار کنیم و از پتانسیل جوانی که در تمام رده های سنی داریم استفاده کنیم همین الان در تیم های جوانان و نوجوانان جزو تیم های خوب دنیا هستیم و باید از این فرصت استفاده کنیم.

تیم های دیگر دنیا هم در این چهار سال باقی مانده تغییر پیدا می کنند مثلا تیم های برزیل، صربستان، آرژانتین، آمریکا و خیلی تیم های دیگر شاید 50 درصدشان چهار سال دیگر تغییرات زیادی پیدا کرده باشند ولی ما نیروی جوان داریم که باید روی آن ها طی همین سال ها کار کنیم تا هم به لحاظ کیفی و هم به لحاظ پختگی که نیاز به مسابقات تدارکاتی بیشتر و بهتر و تورنمنت های خوب است بالا بروند. به هر حال باید هزینه کرد و بدون برنامه و هزینه تیم نمی تواند موفق باشد.

حرف یا درددلی اگر هست برای جمله پایانی

با موفقیت های ورزش کشورمان به خصوص والیبال هر جا که باشیم کیف و عشق می کنیم، جزئی از مردم هستیم و مردم دوست دارند تیم ملی کشورمان در هر رشته ای موفق باشد، دوست دارم با هم صادق، روراست و همدل باشیم. صادق باشیم نتیجه هم می آید و اگر نتیجه نگرفتیم حتما لا به لای آن کار عدم روراستی و صداقت بوده است. والیبال برای همه است نه فقط برای یک گروه خاص.