جزیره ای که بوی مرگ می دهد

جزیره ای در ایتالیا لقب «بی ساکن ترین» را به خود اختصاص داده است، چراکه آخرین محل استقرار هزاران انسان مریض، قاتل و دیوانه بوده است. جزیره منزوی پوگلیا (Poveglia) بین ونیز و لیدو شناور است. در واقع، سواحل ممنوعه تاریک و متروک آن تنها چند دقیقه با زرق و برق جشنواره فیلم ونیز در لیدو فاصله دارند.

تاریخ بسیار تاریک و پیچیده ای دارد. در طول طاعون خیارکی یا طاعون بوبونیک، افراد بیمار با کشتی به این جزیره منتقل می شدند و تا زمان مرگ در آنجا زندگی می کردند. تا زمان شیوع بعدی، اجساد را به آنجا منتقل کرده و در گور های دسته جمعی سوزانده اند.

در دهه ۲۰، یک بیمارستان روانی در پوگلیا ساخته شد تا از جدیدترین مهمانان جزیره یعنی هر کسی که علائم بیماری جسمی یا روانی را نشان می داد استقبال کند. بر اساس گزارش ها، حتی اگر فردی علائمی مانند خارش داشت، به این جزیره خلوت فرستاده می شد تا در جمع بیش از ۱۰۰ هزار ارواح بیمار باشند.

در طول دوره همه گیری دوم طاعون، پزشکان دیوانه، بیمارستان های روانی را اداره می کردند و آزمایش های وحشیانه ای را روی ساکنان انجام می دادند. تصاویر امروز این جزیره، در نوری کاملا متفاوت است و منظره های بسیار وحشتناکی را نشان می دهند. چمن های بیش از حد رشد کرده و تخت های فلزی که در همه جا پراکنده شده اند، ترسناکی بیمارستان روانی را دو چندان می کنند. بسیاری از مبلمان اصلی در بیمارستان باقی مانده است، در حالی که راهرو ها برهنه و خالی هستند و راه پله ها به سمت سالن اصلی ویران شده است.

اخیراً، زاک باگانس، محقق ماوراء الطبیعه، تیم شکارچیان ارواح خود را به جزیره پوگلیا برده است. در طول قسمت های مستند او، در این جزیره وحشتناک، عوامل به مدت ۲۴ ساعت سرگردان بودند. ماجراجویی آن ها پر از انرژی های عجیب، خرابی غیرقابل توضیح تجهیزات است. بین ضربات اسرارآمیز و صدای گام های قابل شنیدن، این فیلم، تنها ادعا هایی مبنی بر خالی از سکنه بودن این جزیره را ثابت کرد.